در آستانه سال سخت
دو سال پیش و در انتخابات ریاست جمهوری، ابراهیم رئیسی رقیب اصلی حسن روحانی بود و اصلاحطلبان رئیسی را کسی معرفی میکردند که اگر بیاید، تندروها بازمیگردند و ایران بهسمت جنگ خواهد رفت. از طرفی، ابراهیم رئیسی بهعنوان یکی از مجریان فرمان آیتالله خمینی در قتل زندانیان سیاسی هم معرفی میشد.
دو سال گذشت و آن رقیب رییس جمهوری، دو روز پیش، ازسوی رهبر جمهوری اسلامی ایران بهعنوان ریاست قوهقضاییه منصوب شد. حالا در بیشتر روزنامهها از اصلاحطلب تا اصولگرا، مدح و ثنای قاضیالقضات را میتوان دید.
آرمان گزارشی داده است از حمایت اصلاحطلبان و اصولگرایان از رویکرد تحولخواه رییس جدید قوهقضاییه و از قول محمدعلی ابطحی، رییس دفتر خاتمی در دوران ریاست جمهوری، نوشته که «با هر نگاهی، انتخاب آقای ابراهیم رئیسی برای ریاست قوهقضاییه خبر خوبی است».
هرچند قوهقضاییه باید غیرسیاسی و بیطرف باشد، اما روزنامه اصولگرای جوان، کاری به این حرفها ندارد و در گزارشی با عنوان ابراهیم در آتشِ تهیه انگلیس و فرانسه، روحانی را یک فرد غربگرا نشان داده است که با آفرین و احسنت غربیها خشنود میشود و از آنسو، رئیسی را فردی انقلابی نشان داده که آمریکاییها از انتخابش ناراحتاند و شبکه بیبیسی او را یک قاتل و جنایتکار توصیف میکند.
اما تضاد کلی بین رییس جمهوری و رقیبش که حالا به ریاست دستگاه قضا رسیده، از چشم برخی روزنامهها دور نمانده است. جهان صنعت در گزارشی به تضاد سیاسی دو قوه پرداخته و گریزی زده است به مناظرههای انتخابی و این حرف روحانی که مردم کسانی که در ۳۸ سال گذشته فقط اعدام و زندان بلد بودند را قبول ندارند. جهان صنعت در همین گزارش از تحول در دستگاه قضا هم ابراز ناامیدی کرده و نوشته است که رئیسی قبلا معاون دو رییس قوه بوده و چیز خاصی از او دیده نشده است.
از رئیسی و ریاستش بگذریم، هنوز بحث اف.ای.تی.اف و رد و قبول لایحههای مرتبط با آن در مجمع تشخیص مصلحت داغ است. اینطور که مخالفان تصویب که ازقضا عضو مجمع هم هستند در رسانهها ظاهر میشوند و در مخالفت با لوایح چهارگانه نطق میکنند، به نظر میرسد که لایحههای مربوط به اف.ای.تی.اف تصویب نخواهد شد. از همین است که صادق زیباکلام در روزنامه اعتماد نوشته است که فرصتی هم به موافقان اف.ای.تی.اف بدهید.
تا یادمان نرفته بگوییم که روزنامه شرق، چراغ اول انتشار سالنامه را روشن کرد. سالنامه شرق اینطور که از جلد روزنامه پیداست، کاملا سیاسی است و بیشتر هم یادداشت و گفتوگو، قیمتش هم بیستهزار تومان که با این احوالات اقتصادی، معلوم نیست خوانندگان بضاعتش را داشته باشند یا نه.