سال‌هاست که موسیقی غربی در سبک‌های پاپ، راک و متال بین جوانان ایرانی طرفدار دارد. در این میان، جوانان علاقه‌مند بسیاری هستند که به‌دلیل محدودیت‌ها و موانع قانونی، دور از چشم مسئولان وزارت ارشاد، در محافل خصوصی مثل کافی‌شاپ‌ها، کنسرت‌های کوچکی برگزار می‌کنند. بعضی از این گروه‌های زیرزمینی موفق‌به گرفتن اجازه رسمی از وزارت ارشاد شده‌اند، اما برخی از آن‌ها، مثل گروه «اترنال کندل» (Eternal candle) تمایلی برای دریافت مجوز ندارند.

گروه «اترنال کندل» یکی از همین گروه‌های موسیقی زیرزمینی است. مهدی واعظ‌پور، متولد تهران و تحصیل‌کرده رشته مترجمی زبان انگلیسی، سرپرست، تهیه‌کننده و برنامه‌گذار گروه «اترنال کندل» است که در سبک Progressive doom- یکی از انواع موسیقی سبک Heavy metal که ترکیبی از دو سبک Progressive Metal و Doom Metal است- فعالیت می‌کند. واعظ‌پور در گفت‌وگو با ایران اینترنشنال از اولین روزهای علاقه به موسیقی و ورودش به این حوزه، می‌گوید:

«۱۴، ۱۵ساله بودم؛ برادرم رشته هنر بود و در اتاقش موزیک گوش می‌کرد، آن هم موزیک‌های خوب دهه ۷۰ و ۸۰ که من هم گوش می‌کردم. بعد از مدتی به پیانو و گیتار الکتریک علاقه‌مند شدم و بعدها به موزیک راک و متال، و جذب صدای گیتار الکتریک شدم. متاسفانه به‌خاطر محدودیت‌های خانوادگی، هیچ‌وقت اجازه خریدن یا آوردن ساز به خانه را نداشتم. به‌همین دلیل، مخفیانه در ۱۷، ۱۸سالگی گیتاری خریدم و زمانی که کسی در خانه نبود، آن را  به خانه آوردم و در گنجه‌ام گذاشتم و درش را قفل کردم. هر وقت مادر و پدرم نبودند، می‌نشستم تمرین می‌کردم، یا در را قفل می‌کردم. گیتار الکتریک به آمپلی‌فایر وصل می‌شد که به ضبط سامسونگ متصل بود. وقتی گیتار می‌زدم، صدایش را ازطریق هدفون می‌شنیدم و البته در را بر روی خودم قفل می‌کردم. این مدل تمرین کردنم بود، تا نزدیک دو سال، تا اینکه یک‌روز پدرومادرم با گیتار مواجه شدند. من کار خودم را کرده بودم و دیدند که نمی‌شود جنگید، چون شرایط بدتر می‌شود. قبول کردند که این ساز من است و  قرار نیست با آن به مجالس شادی و عروسی بروم، چون برداشتشان این بود که این مجالس، مجالس گناه است و اگر وارد موزیک شوم، در این مسیر می‌روم. دیدند سبک من این نیست. چند سال بعد هم در اتریش دوره آموزش موسیقی فیلم دیدم.»

با اشاره به خوشایند نبودن صدای بلند گیتار الکتریک و فریادهای خوانندگان در سبک متال برای خیلی‌ از شنوندگان، از او می‌پرسم که چه چیزی او را به این سبک جلب کرده است؟ جواب می‌دهد:

«اساساً کسانی که به موزیک راک و متال روی می‌آورند، افرادی هستند که موزیک مورد علاقه عوام، برایشان بسیار ساده و تک‌بعدی است؛ چه از نظر ساخت موزیک و چه از نظر اشعار؛ از آنجا که بسیاری‌از جوانان و نوجوانان جذب موزیک ساده نمی‌شوند، به سبک‌های دیگر مثل راک و متال وارد می‌شوند، آن هم انگلیسی که ابعاد زیادی دارد. در سبک پاپ، ممکن است یک کی‌برد همه کارها را انجام دهد که از قدیم باب بوده و الان هم نرم‌افزار این کار را انجام می‌دهد؛ اما بسیاری از افرادی که وارد سبک راک می‌شوند، درگیر پیچیدگی‌ها و ظرافت‌های سبک راک و متال هستند و صرفا به‌دنبال خشونت و فریاد و جیغ این سبک نیستند. بیشتر جذب ادوات موسیقی این سبک می شوند، که چه درامز عالی، چه گیتاربیس پیچیده‌ای چه وکالی، چه لیریکسی! هرکسی جذب یک بخشش می‌شود که من جذب همه ادوات موسیقی و آهنگ‌سازی این سبک شدم. سبک ما متاسفانه یا خوشبختانه در ایران بسیار کم است و کمتر کسی این سبک را می‌زند. حالا نمی‌خواهیم بگوییم خوب یا بد، اما اگر یک سبک ساده و عامی بود، گروه‌های شبیه ما وجود داشت، اما نوع سبک ساختار موسیقی ما طوری است که هرکسی در ایران، این نوع سبک را دنبال نمی‌کند. البته بحث مقایسه نیست، ما نیامدیم آنچه را که همه می‌زنند و برایشان خوشایند است بزنیم، هرچند موزیک ما کاملا احساسی و تفکیک‌شده  از نظر سازهاست و شلوغی متال‌های دیگر را ندارد.»

واعظ‌پور درمورد چگونگی شکل‌گیری گروه «اترنال کندل» چنین توضیح می‌دهد:

«تقریبا ۲۰ سال است که ساز دست‌گرفته‌ام و موزیک می‌زنم؛ از همان موقع، با دوستانم دو، سه‌نفری موزیک می‌زدیم، بعد باند تشکیل دادم. اجراهایی که داشتیم، ابتدا دوستانه بود، تا اینکه بند کامل شکل گرفت و پایه اترنال کندل زده شد. باتوجه‌به تخصص و توانایی که در این سبک داشتم، این بند را تشکیل دادم. هرچند بارها دستخوش تغییر عضو شد، اما به‌محض اینکه اولین سینگل‌ترکمان را دادیم، استقبال بسیار خوبی شد. آن موقع ارتباطات یک‌مقدار ضعیف‌تر بود برای پخش آهنگ تا در سطح بین‌المللی شنیده شود؛ اما همان داخل، خیلی‌ها ما را با همان آهنگ می‌شناختند و حتی خیلی‌ها فکر نمی‌کردند که این آهنگ برای یک گروه ایرانی است. به‌جز من، بابک ترک‌زاده، آواز، یوسف حبیبی، نوازنده دارمز، آرمین افضلی، نوازنده باس و امیر تقوی، نوازنده گیتار، با من در این گروه همکاری می‌کنند.»

او به دشوار بودن مراحل دریافت مجوز ازسوی وزارت ارشاد برای گروه‌های موسیقی نظیر «اترنال کندل» با جنس صدای خشن اشاره می‌کند:

«یک‌سری سبک‌ها هستند که در دایره لغات و سبک‌شناسی وزارت ارشاد وجود ندارد، ازجمله سبک‌هایی که جنس آواز آن‌ها خشن و جیغ‌مانند یا بم باشد. سبک متال، سبک اعتراضی است، ولی هیچ‌وقت در دایره ارشاد نبوده؛ درواقع این سبک، سبکی نیست که بتواند از ارشاد مجوز بگیرد. هیچ بندی نمی‌تواند با جنس صداهای خشن مجوز بگیرد و جالب این‌جاست که حتی برای سبک راک، در سبک کاملا احساسی به‌زبان انگلیسی، مجوز داده‌اند، بدون هیچ‌گونه مشکلی، حتی ازنظر مفهوم اشعار؛ اما می‌گویند این سبک راک نیست، فالش است. به‌همین‌خاطر، نه‌تنها بند ما، بلکه بندهای شبیه ما، این‌گونه مجوزها را دریافت نمی‌کنند؛ پس رفتن به ارشاد برای گرفتن مجوز، کار بیهوده‌ای است. با این کار، بیشتر آبروی خودمان را می‌بریم؛ به این دلیل، برای اترنال کندل دنبال مجوز نرفتیم و اصلا در فکرش هم نیستیم. تا این سواد و شعور سبک راک برای صادرکنندگان مجوز جا بیفتد، من هفت‌کفن پوسانده‌ام. یک بند راکی داشتیم که آهنگ‌های بسیار آرام و احساسی درحد ریچادر کلایدرمن داشت. به یک شرکتی سپردم که دنبال کارهای مجوزش باشد. شش‌بار اصلاحیه خورد؛ ایرادهایی کاملا بچگانه. آن را هم صرف‌نظر کردم. یکی‌دو ماه دیگر، آلبوم آن را بیرون می‌دهم.»

سرپرست گروه «اترنال کندل» در ادامه تاکید می‌کند که ترکیب اشعار این گروه، ضدجنگ یا احساسات درونی یک انسان است:

«اترنال کندل گروهی است که به موزیک می‌پردازد، تا این‌که بخواهد مسائل سیاسی را بیان کند. سبک ما سبک احساسات است و درعین‌ حال خشونت، ترکیب اشعار ضد جنگ یا احساسات درونی خشن یک انسان است. تند است، صرف‌نظر از این که ریتم سبک ما تند است، اما اشعار مشکل محتوایی ندارند. ترانه‌های کارهای ما، به سه‌دسته تقسیم می‌شود: ترانه‌هایی که من می‌نویسم و ترانه‌هایی که یک دوست خارجی و دوستان ایرانی به ما می‌دهند. چون آهنگ‌های ما فراز و نشیب و لایه‌های مختلفی دارد، بنابراین روی شعرها باید فکر شود. ممکن است یک بخش از موزیک ترس باشد و یک بخش، خشونت یا افسردگی یا فضای انرژیک باشد؛ به‌همین دلیل در این سبک، ترانه نوشتن کار خیلی سختی است. بک بخشی از کارها با لهجه آمریکایی است و بخشی از کار هم فریاد است و لهجه خاصی ندارد؛ صرفا جیغ و فریاد است. در موزیکی که  ارائه می‌کنیم، چند احساس وجود دارد؛ حس افسردگی، ترس و انرژیک بودن؛ این سه حالت، جزو اصول اساسی سبک ماست. ما فضای شاد نداریم، این نوع جنس موزیک ماست. علت انتخاب این سبک، احساسات و گرایشات درونی من و هم‌بندی‌هایم بوده.»

واعظ‌پور اضافه می‌کند که این نوع سبک موسیقی در روحیات و زندگی شخصی او و دیگر اعضای گروه، تاثیر منفی نگذاشته است:

«باتوجه به تحصیلات و ورزش و اهداف زندگی، ما آدم‌های نرمال، بسیار شاد، فعال و پر از امید هستیم. این نوع موزیک، حسی است که در ژن ما کاشته شده؛ با این حال، در صفحه آخر آلبومم به انگلیسی نوشته‌ام که این آلبوم بیانگر احساسات نوازندگان ایرانی است که در لحظات سختی زندگی کرده‌اند؛ حس خالص خشم، تنفر، محبت، پرستش یا ازخود بی‌خودی. روح حس این آلبوم می‌تواند به سردی یک فصل سرد باشد، درحالی‌که در جوهره خود زیبایی دارد.»

آلبوم گروه «اترنال کندل» در فروردین‌ماه سال جاری منتشر شد. سرپرست گروه به مراحل تولید این آلبوم، با صرف هزینه‌ها و مشکلات مالی زیاد، اشاره می‌کند: «بخش زیادی از این هزینه را با دلار ۴هزارتومان، خودم و اعضای بند زحمت کشیدند و سهیم شدند، با کیفیت بسیار خوب. برای اینکه رزومه خوبی برای ما باشد و برای احترام به مخاطب؛ چراکه  نمی‌خواهیم موزیک را صرفا ضبط کنیم، کیفیت هم مهم است. با توجه به اینکه امکانات حرفه‌ای برای سبک متال در ایران وجود ندارد، ما این آلبوم را به روسیه فرستادیم. تمام ایمیل‌ها و سندهایش هم موجود است. آلبوم در خانه من، با تجهیزات خودم ضبط شد، اما میکس و مسترینگ در روسیه انجام شد، با کیفیتی استاندارد. آلبوم منتشر شد و بسیار مورد حمایت و تعجب دنیای موسیقی در غرب واقع شد. خیلی برایشان جالب بود که از ایران، موزیک استانداردی مطابق سبک غربی بیرون آمده و این برای ما بسیار ارزشمند است. رونمایی از آلبوم هم در کافه-رستوران یکی از دوستان انجام شده بود، که الان باب شده در کافه، رستوران‌ها اجرا می‌گذارند.»

این گروه، دوم نوامبر سال گذشته (۱۱ آبان سال ۹۶) با یک گروه موسیقی از دانمارک، در کشور دوبی اجرای مشترکی داشتند. واعظ‌پور در این‌مورد، می‌گوید: «‌به‌طور غیرمنتظره افتخار این را داشتیم که در دوم نوامبر گذشته، با گروه دانمارکی Saturnus در دوبی اجرا بگذاریم و به‌عنوان اوپنینگ، گروه ما انتخاب شد تا برای آن‌ها اجرا بگذاریم و این برای ما رزومه خیلی خوبی بود که از ایران بندی با گروهی همکاری کرده که حداقل ۱۰ تا آلبوم دارد و شناخته‌شده در این سبک است. مدیر هنری که ما را می‌شناخت و رابط آن شرکت در دوبی بود، از بین گروه‌های ایرانی، ما را به‌عنوان یک بند استاندارد در سطح سبک آن‌ها انتخاب کرد. ۱۰- ۱۵ سال بود که آن بند را می‌شناختیم، ولی ارتباطی با آن‌ها نداشتیم. شانس ما بود که آن‌ها بعد از این همه سال، می‌آیند در دوبی، چون اکثر اجراهایشان در اروپا و آمریکاست.»