سی سال پیش همین روزها، وقتی حال‌وهوای بهار در کوه‌های کردستان پیچیده بود، آن‌چه برخی «بزرگ‌ترین حمله شیمیایی مستقیم در طول تاریخ به یک منطقه شهرنشین» می‌خوانندش، اتفاق افتاد.

در آن جمعه خونین، به دستور علی‌حسن عبدالمجید، مشهور به «علی شیمیایی» که از شخصیت‌های مهم حزب بعث عراق بود، جنگنده‌های رژیم صدام حسین، به‌مدت ۵ ساعت، منطقه کردنشین حلبچه در شمال عراق را با ترکیبی از انواع بمب‌های شیمیایی بمباران کردند که بر اثر آن، بیش‌از ۵ هزار نفر غیرنظامی جان خود را از دست دادند. این بمباران شیمیایی (به کردی: کیمیابارانی ھەڵەبجە) بخشی ازعملیات گسترده‌تری باعنوان «انفال» بود که حکومت صدام، ضد ساکنان مناطق کردنشین عراق تدارک دیده بود.

این حادثه بر اساس موازین حقوق بشری مصداق «جنایت علیه بشریت» محسوب شده است.

از عواقب این حمله شیمیایی، بیش‌از ۱۰هزار نفر هم مصدم شدند؛ زخم این حمله‌ سال‌هاست بر جسم و روان مردمان شمال عراق جا خوش کرده است؛ انسان‌هایی که بعد از گذشت سی‌سال، هنوز هم با انواع بیماریهای تنفسی روز را شب می کنند.

این زخم‌ها، به نسل‌های بعد هم انتقال پیدا کرده و سال‌هاست شهروندان حلبچه، به‌ دنیا آمدن کودکانی با انواع معلولیت‌های جسمی عادت دارند.

گزارشی در این زمینه، از شراره عزیزی:

گفتگوی شراره عزیزی با رضا نورولی در این باره :