دقیقا یک ماه از برگزاری آخرین مسابقات فوتبال می‌گذرد. یک ماهی که هواداران فوتبال هیچ‌گاه طعم تلخ آن‌ را فراموش نمی‌کنند، آن هم در آستانه حساس‌ترین روزهاى فصل. فوتبالی‌‌ها حالا یک ماه است که روزهای‌شان را با دیدن و مرور کردن بازی‌هاى قدیمی، تماشاى ویدیوهایی که بازیکنان محبوب‌شان منتشر می‌کنند و دنبال کردن اخبار تعویق مجدد بازی‌ها سپری می‌کنند. اگر کرونا جهان را درگیر نکرده بود، در ایران روزهاى پایانی فصل را پشت سر می‌گذاشتیم و پرسپولیس با توجه به فاصله‌اى که ایجاد کرده بود، به قهرمانى‌اش در لیگ برتر ایران بسیار نزدیک شده بود. 

اما پایین جدول بسیار پر هیجان بود و جدال تیم‌هاى پارس جنوبی، گل گهر، سایپا، شاهین و پیکان براى رهايى از سقوط می‌توانست بسیار جذاب باشد. جام حذفى هم که از آخرین بازی آن بین تراکتور و مس کرمان نزدیک به دو ماه می‌گذرد، به شناسایی فینالیست‌هایش نزدیک شده بود. 

در لیگ قهرمانان آسیا احتمالا حرف و حدیث زیاد بود. موضوع جنجالی میزبانی تیم‌هاى ایرانى در این بازی‌ها و حضور اجباری تماشاگران زن در ورزشگاه‌ها در صورت میزبانی ایران از جمله این موارد بود. بازی‌هایى که با شروع بسیار ضعیف نمایندگان ایران همراه بود و در فصل بد فوتبال ایران نمی‌توانستیم انتظار درخشش از تیم‌هاى ایرانى داشته باشیم. تیم‌هایى که بیش از هر چیز با انواع و اقسام بدهى‌ها و جریمه‌ها درگیر هستند. 

در فوتبال ملى، تیم ما قرار بود با دراگان اسکوچیچ مقابل هنگ کنگ و کامبوج قرار بگیرد. ما هم می‌توانستیم تا حدودى با سبک این مربى که با حاشیه‌هاى زیاد نیمکت تیم ملى را تصاحب کرد، آشنا شویم. 

اواخر فروردین معمولا براى اهالى فوتبال با هیجان بى‌نظیر برگزاری مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان همراه است. اگر این ویروس لعنتى نبود، امسال هم می‌توانستیم از این بازی‌ها لذت ببریم. با حذف لیورپول، مدافع عنوان قهرمانى و حذف یکى از دو تیم قدرت‌مند رئال مادرید و منچستر سیتى، شانس سایر مدعیان براى فتح اروپا بیشتر شده بود. برخورد تیم‌هایى صاحب نام چون پارى سن ژرمن، بایرن مونیخ، یوونتوس، بارسلونا در دور یک چهارم نهایی، می‌توانست لحظات بى‌نظیرى براى فوتبالی‌ها به وجود آورد. از لیگ اروپا هم غافل نشویم که امسال با وجود تیم‌هاى پر هوادارى مثل منچستر یونایتد، اینتر و رم، پنجشنبه شب‌ها را به شب‌هایی لذت‌بخش براى فوتبال‌دوستان تبدیل کرده بود. 

در صحنه لیگ‌هاى اروپایی، کافی است به یاد بیاوریم چه فصل حساس و نفس‌گیرى را در لالیگا دنبال می‌کردیم و دست به دست شدن صدرنشینی بین بارسلونا و رئال مادرید تا چه حد جذاب و پرهیجان بود. 

 در سرى آ، پس از سال‌ها قادر نبودیم قهرمانی یوونتوس را در پایان اولین ماه از فصل بهار قطعى بدانیم، چرا که لاتزیو و اینتر فصل سختى را براى بیانکونری رقم زده بودند. در بوندس لیگا هم بایرن با هانس دیتر فلیک متفکر و توانا، با وجود فاصله چهار امتیازی با تیم دوم، از خطر دورتموند و لایپزیگ در امان نبود و در صورت ادامه بازی‌ها در این جبهه هم روزهاىی پر التهاب را تجربه می‌کردیم. 

در لیگ برتر انگلیس، نخستین قهرمانی لیورپول، قطعى شده بود و هواداران نوجوان و جوان لیورپولى حال و هوایى فوق‌العاده داشتند. 

براى لیورپولی‌ها و حتى کل فوتبالی‌ها غمى كه با ندیدن این صحنه‌ها در دل‌ها مى‌افتد را شاید با برگشتن اوضاع جهان به روال عادى بتوان التیام داد، اما براى بعضى انسان‌ها اوضاع هیچ‌گاه مثل قبل نخواهد شد. کافى است خود را جای خانواده دنى شامار، هوادار دو آتشه لیورپول بگذاریم. دنى، تنها هفت روز پس از ابتلا به ویروس کرونا جانش را از دست داد و هیچ‌وقت قهرمانی لیورپول را در لیگ برتر ندید. شاید بعدها در کنار تصاویرى که در ذهنمان از این روزها نقش می‌بندد، به خاطر بیاوریم که چقدر خوشبخت و خوش شانس هستیم که از چنین روزهایی جان سالم به در بردیم و می‌توانیم باز هم با عزیزانمان و البته با فوتبال زندگى کنیم.