آریتا فرانکلین که از او به‌عنوان اسطوره موسیقی سول یاد می‌شد در سن هفتاد‌‌وشش سالگی درگذشت.

او که از کودکی و نوجوانی ضمن پرداختن به موسیقی، به مبارزات برابری‌طلبانه سیاه‌پوستان نیز پیوسته بود، در میانه جنگ دوم جهانی یعنی اوج محبوبیت موسیقی سول چشم به جهان گشود و از همان کودکی در گروه موسیقی در کلیسای پدرش به خواندن آوازهای مذهبی کلیسایی پرداخت.

صدای آسمانی او در سن چهارده سالگی، پدرش را واداشت تا او را در نیویورک به حرفه موسیقی تشویق کند.

اولین ترانه‌هایش در سال ۱۹۵۶ و در سن چهارده سالگی منتشر شد و نه تنها نزد مخاطبان به محبوبیت رسید، بلکه با تحسین منتقدان موسیقی نیز روبرو شد.

تنها پنج سال بعد یکی از ترانه‌های او به صدر جدول موسیقی روز آمریکا راه یافت و از سال ۱۹۶۸ به مدت پنج سال بهترین جایزه گرمی سبک موسیقی ریتم «اند بلوز» را از آن خود کرد، جایزه گرمی که به اسکار موسیقی مشهور است، معتبرترین جایزه موسیقی آمریکا است.

آریتا فرانکلین از آن پس ده‌ها جایزه گرمی و جوایز دیگر موسیقی و رسانه‌ها را با ترانه‌هایش از آن خود کرد و ده‌ها میلیون نسخه از آلبوم‌هایش در سراسر جهان به فروش رفت.

در دهه ۶۰ میلادی، آریتا فرانکلین چندین اثر موفق را اجرا کرد که الهام‌بخش جنبش‌های اجتماعی آن دوران بود، به‌ویژه جنبش‌هایی که از حقوق زنان و آمریکاییان آفریقایی‌تبار حمایت می‌کرد. ‌

از جمله این آثار بازسازی متفاوت اثر معروف اوتیس ردینگ، از دیگر چهره‌های برجسته موسیقی سول، است؛ تک‌آهنگی با عنوان «احترام» که از هنگام انتشارش تا به امروز و طی بیش از نیم‌قرن به عنوان یکی از سرودهای اصلی جنبش‌های فمینیستی به شمار آمده‌ است و به‌واسطه ارزش‌های کم‌نظیر هنری و فرهنگی‌اش در کتابخانه‌ کنگره آمریکا ثبت‌ شده‌ است.

در انتخابات ۱۹۹۸ از باراک اوباما پشتیبانی کرد و در مراسم تحلیف او نیز آوازخواند.

خواننده افسانه‌ای موسیقی سیاه پوستان در میان دوستان هنرمند و سیاستمدارش به دلیل ابتلا به سرطان چشم از جهان فروبست.