سخنرانی عبدالکریم سروش، روشنفکر دینی و فیلسوف، در تورنتو با اعتراض برخی گروههای چپ کمونیستی مخالف جمهوری اسلامی همراه شد.

سروش از طرف بنیاد سهروردی به تورنتو دعوت شده بود تا در سه جلسه در روزهای جمعه، شنبه و چهارشنبه ۲۳، ۲۴ و ۲۸ مارس تحت عنوان‌های «فرار از مدرسه؛ گذار از وسوسه» (در شرح آراء و احوال ابوحامد غزالی) و «ملت عشق» (پیرامون کتابی با همین نام از نویسنده ترک الیف شفق، با ترجمه ارسلان فصیحی) سخنرانی کند.

برگزاری جلسات فوق با اعتراض برخی گروههای کمونیستی ساکن تورنتو مواجه شد و در نهایت جلسه سوم که در مکانی خصوصی برگزار می‌شد با مجروح شدن یکی از مخالفان (فخری جواهری عضو کمیته مرکزی حزب حکمتیست) در پی شکسته شدن شیشه ساختمان ورودی و حضور پلیس همراه شد.

در بیانیه معترضان به سخنرانی سروش آمده این گروه آنچه را که سکوت و بی‌تفاوتی نماینده گان مجلس، وزرا و دولتمردان کانادا به حضور سرکوبگران جمهوری اسلامی در ایران خوانده‌اند را قویا محکوم می‌کند و  اضافه شده «تورنتوی سرخ بار دیگر نشان داد که کمونیستهای شهربا حضور قوی و محکم خود اجازه نخواهند داد که جمهوری اسلامی و عوامل آن عرض اندام نمایند. عبدالکریم سروش و دیگر عاملین و آمرین جمهوری اسلامی باید به جرم جنایت علیه بشریت محاکمه شوند».

سروش دباغ پژوهشگر فلسفه اخلاق و پسر عبدالکریم سروش که خود در محل حادثه حضور داشته در صفحه فیسبوک خود با ۷-۶ نفره خواندن تعداد معترضان و مقایسه این اعتراضات با حملات انصار حزب‌الله به سخنرانی‌های سروش در دهه هفتاد شمسی در داخل ایران نوشت: «وجه تراژیک تر ماجرا این است که انصار حزب اللهِ داخل کشور، ادعای دموکرات بودن ندارند، اما شعبه خارج کشور گروههای فشار که لقب اپوزیسون را هم یدک میکشند، به رغم اینکه چندین دهه در کشور چندفرهنگی و دموکراتی چون کانادا زندگی کرده اند، نسبتی با مدارا ورزی ندارند و احترام گذاشتن به حقوق اولیۀ انسانها را نیاموخته اند، آداب گفتگو کردن را یاد نگرفته اند، بضاعت مدنیِ حداقّلی دارند، دِماغشان همچنان غیر دموکرات است و خشونت گفتاری و رفتاری، عمیقا چاشنیِ نحوۀ زیست شان است».

بسیاری مخالفان سروش او را «علمدار تعطیلی دانشگاه‌ها» در دوران انقلاب فرهنگی می‌دانند ولی این نواندیش دینی با رد این ادعا تاکید دارد ستاد انقلاب فرهنگی که او در سال‌های آغازین انقلاب به حکم آقای خمینی در آن عضویت داشت «نه کمیته‌ای برای پاکسازی داشت نه آئین‌نامه‌ای برای آن نوشته بود و نه دستورالعملی در این خصوص به دانشگاه‌ها داده بود». انقلاب فرهنگی توصیفی است از مجموعه تصمیمات مرتبط با آموزش عالی که به تعطیلی دانشگاههای ایران بین سالهای ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۲ و اخراج صدها استاد و دانشجوی دگراندیش در همان دوران انجامید.