شاید بتوان آلیس کوپر را به خاطر نادیده‌ گرفتن برخی از ظرافت‌های موسیقی اوایل دهه هفتاد میلادی بخشید؛ اما این ستاره موسیقی راک با آهنگ‌های معروف خود  مانند اسکولز اوت (School's Out) توانست به سرعت پله‌های ترقی را طی کند و تورهای زیادی را در سراسر جهان برگزار کند.

کوپر زمانی که غرق در مصرف مواد مخدر ، سکس و موسیقی راک بود چیزی را فراموش کرد که کمتر کسی آن را فراموش می‌کند و آن این بود که او صاحب یک نقاشی از اندی وارهول بوده و او اکنون یادش آمده است که این نقاشی را در انبار خانه‌اش نگه می داشته است.

«اندی وارهول» هنرمند پرآوازه آمریکایی است که از شاخص‌ترین رهبران جنبش هنری پاپ آرت است. آثار این هنرمند جستجویی است برای کشف ارتباط میان بیان هنری، فرهنگ سلبریتی وهنر تبلیغات که در دهه ۶۰ میلادی شکوفا شد. وارهول در ارائه آثار خود از رسانه ها و تکنیک ‌های گوناگونی همچون نقاشی، چاپ سیلک اسکرین، عکاسی، فیلم و مجسمه سازی استفاده می‌کرد.

به گزارش خبرگزاری سی ان ان (CNN)  شپ گوردون، که مدیریت برنامه‌های کوپر را سال‌ها بر عهده داشته است گفت:  تابلویی از وارهول به نام ''صند‌‌‌ لی الکتریکی کوچک '' ۴۰ سال در انبار کوپر لابلای خرت و پرت‌های موسیقی‌اش خاک می‌خورده است.

گوردون گفت: «آلیس این نقاشی را سالها پیش در دهه هفتاد به عنوان کادوی تولد دریافت کرد. آن روزها کسی زیاد به اندی وارهول اهمیتی نمی داد. ما با مادر آلیس حرف زدیم و او گفت احتمالا نقاشی در انبار است. تقریبا ۶ ماه طول کشید تا بتوانیم همه انبار را جست وجو کنیم؛ اما بالاخره توانستیم نقاشی را در انبوه وسایل موسیقی به جا مانده از تورهای کوپر در انبار پیدا کنیم.»

گوردون می گوید دوستی وارهول و کوپر به دهه هفتاد بازمی گردد، زمانی که این دو برای دیدن باشگاه افسانه‌ای ''استودیو نایت کلاب'' به شهر نیو یورک رفته بودند. این دو همیشه با هم عکس می گرفتند وحتی  «سیندی لانگ» که بعد‌ها دوست دختر آلیس کوپر شد، در یکی از اولین شماره‌های مجله وارهول مصاحبه‌ای داشت و عکسش برروی جلد آن مجله چاپ شد.

کوپر همواره از یک صندلی الکتریکی در شوهای خود استفاده می کرد. به همین دلیل لانگ، دوست دختر کوپر، تصمیم گرفت که برای تولدش یک نقاشی از مجموعه نقاشی‌های «صندلی‌های الکتریکی» اثر وارهول را به او هدیه دهد.

با اینکه این اثر هنری اکنون ارزش میلیونی دارد، در زمان خرید به قیمت اندکی خریداری شده بود. «شپ گوردون»، مدیر آلیس کوپر می گوید:« من یادم می آید که سیندی (دوست دخترکوپر) یک روز به دفتر آمد و گفت که می خواهد نقاشی «صندلی الکتریکی» را به آلیس کوپر بدهد و استودیوی وارهول قبول کرد که یک تابلو از مجموعه‌ای با همین نام را به قیمت ۲۵۰۰ دلار به او  بفروشد.

او در ادامه گفت «اما این تا آنجاست که حافظه‌ام یاری می کند. بیشتراتفاقات آن روزها برای من مبهم هستند و من بعدها متوجه شدم که در تشخیص بعضی از چیزها اشتباه کرده‌ام.» تشخیص نسخه‌های اصلی از بدل در مورد کارهای وارهول کار سختی است.

• یک وارهول «اصل»

هیات تایید اصالت آثار وارهول در سال ۲۰۱۱ به دلیل پرونده های قضایی متعدد منحل شد. این بدان معنی است که حال باید از کارشناسان مستقل دیگری برای تایید هویت آثار او استفاده شود.  گوردن برای تایید این اثر امضا نشده وارهول با ریچارد پولسکی تماس گرفت.  ریچارد پولسکی صاحب  کمپانی تایید اصالت آثار هنری است که دارای یک کاتولوگ از آثار تایید شده وارهول است. متخصصان این کمپانی قبل از اینکه این اثر را به لیست کاتالوگ خود اضافه کنند، علاوه بر بررسی اصالت اثر، به بررسی دقیق حواشی و شرح حال اثر نیز پرداختند تا بتوانند در تایید اصالت اثر اطمینان حاصل کنند.

پولسکی در یک مکالمه تلفنی گفت: «وقتی که اولین بار ماجرای این اثر را شنیدم بسیار شگفت زده شدم. تمام ماجرا صد درصد درست بود و همه چیز منطقی به نظر می آمد. مردم از یک چیز اطلاع ندارند و آن این  که نقاشی‌های صندلی‌های الکتریکی در زمان خلق‌شان، که بین سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۵ بود، به فروش نرسیدند.» او گفت: « آیا شما نقاشی یک صندلی الکتریکی را روی دیوار اتاق نشیمن تان نصب می‌کنید؟ مردم آن روزها این کار را نمی کردند، چون خیلی ترسناک بود»

او در ادامه گفت: «حالا زمانه عوض شده است و کارهای وارهول از گرانترین آثار نقاشی جهان محسوب می شوند. با اینکه پولسکی در مورد ارزش این اثر چیزی نگفت اما او گفت: « برای اینکه از ارزش این اثر ایده‌ای داشته باشید فقط می توانم بگویم که نسخه‌های دیگری از «صندلی الکتریکی» بیش از ۱۰ میلیون دلار به فروش رسیده‌اند.»

او گفت: «این نسخه به دلیل مالکیت آن توسط آلیس کوپر و کیفیت بالای آن با قیمت بالایی به فروش خواهد رسید. اما برداشت من این است که این نقاشی فعلا روی دیوار خانه آلیس باقی خواهد ماند تا مدتی از تماشای آن لذت ببرند.»