در آستانه تولد شصت‌سالگی مایکل جکسون، چهل‌وهشت هنرمند معاصر، این خواننده مشهور موسیقی پاپ را در گالری ملی پرتره (national portrait gallery) در لندن، بر روی دیوار برده‌اند. نیکولاس کانینان، گردآورنده آثار به‌نمایش گذاشته‌شده، تأکید دارد که این نمایشگاه روایت افسانه مایکل جکسون یا شرح زندگی او نیست.   

اما در نمایشگاه «مایکل جکسون روی دیوار»، این مایکل جکسون است که غالب است. چه آنجا که در اثر کهیند وایلی (Kehinde Wiley)، شکوهمندانه در هیبت یک نظامی، به‌جای فیلیپ دوم، پادشاه اسپانیا، بر روی اسب نشسته و چه آنجا که در اثر گری هیوم (Gary Hume) به چشم و بینی تقلیل یافته است.  

سلطان پاپ (لقبی که نخستین‌بار بر زبان الیزابت تیلور جاری شد و با جکسون ماند) اینجا هم بر آثار و هنرمندان حکمرانی می‌کند. از اثر هنری البته انتظار بیشتری می‌رود. هنر محل بازنمایی و بازآرایی است تا افسانه مایکل جکسون را به زمینه امروزی پیوند دهد و بازدیدکنندگان را به اندیشیدن فراخواند. از این منظر، این نمایشگاه، ادامه مایکل جکسون است و نه بازخوانی او؛ تا آنجا که اثر پل مک‌کارتی (Paul McCarthy) که برداشتی کاریکاتوروار از اثر جف کوون - حباب ( Bubbles)- و انتقادی است به جامعه مصرف‌گرا، در میان آثار بزرگانی چون اندی وارهول، جردن ولفسون و کهیند وایلی، کم‌رنگ می‌شود و سلطان پاپ، به‌عنوان آخرین مدرنیست، در اثر اُ گاردی با چارلز بودلرِ شاعر به‌مثابه اولین مدرنیست، مشابه پنداشته می‌شود.  

هر روز سفیدتر شدن پوست جکسون (که به گفته خود او و پزشکانش ناشی‌از نوعی بیماری پوستی بود)، تبدیل شدن دماغ کوفته‌ای‌اش («دماغ کوفته» لقبی بود که پدر مایکل برای تحقیر او به‌کار می برد) به بینی سربالا، تکنیک‌های رقصی چون مون واک (Moon Walk) و آدم آهنی ( Robot)، دستگیری‌اش به اتهام آزار جنسی کودکان (مایکل جکسون در دادگاه از تمامی اتهام‌ها تبرئه شد)، کمک‌های میلیون دلاری‌اش به سازمان‌های خیریه و درآمد سالانه افسانه‌ای نزدیک به یک‌‌میلیارد دلاری در زمان حیاتش، همه و همه از او اسطوره‌ای ساخته که نه‌تنها هنوز بسیاری را به خود سرگرم می‌کند، بلکه هنرمندان را نیز دربند خود کرده است.  

ازسوی دیگر، نمایش دوباره او، ده‌سال پس از مرگش میان دیوارهای بسته گالری، جایی که هزاران نفر به عشق او فریاد نمی‌کشند و تحریف حرکات خارق‌العاده بدنش در چارچوب هنر، شگفتی‌مان را به یادآوری تبدیل می‌کند، شاید فرصتی باشد برای هموار کردن راهی به‌سوی بازخوانی مایکل جکسون به‌مثابه اسطوره‌ای قرن بیستمی که «هرچه سفیدتر می‌شد، آهنگ‌هایش سیاه‌تر می‌شد.»

نمایشگاه «مایکل جکسون روی دیوار» تا اواخر اکتبر ۲۰۱۸ در لندن برپا خواهد بود.

گزارش تصویری اختصاصی ایران‌اینترنشنال از این نمایشگاه: