مرکز آمار و اطلاعات راهبردی وزارت رفاه، نسبت جنسی که عبارت است از تعداد مردان سالمند به ازای هر ۱۰۰ نفر زن سالمند را در سال  ۱۳۹۵ اعلام کرد. براساس این آمار، در حال حاضر ۹۷ نفر مرد  سالمند در مقابل ۱۰۰ نفر زن سالمند وجود دارد که این امر نشانگر این است که تعداد زنان سالمند رو به افزایش است.

سازمان ملل در سال ۱۹۸۲ تصمیم گرفت شورایی را برای سالمندان جهان تشکیل و نامش را  شورای جهانی سالمندی گذارد. این شورا در همان سال طرحی را برای تعیین یک روز جهانی برای سالمندان ارائه داد و در سال ۱۹۹۰ اول اکتبر را "روز جهانی سالمندان" تعیین کرد.

سالمندی بخش پایانی چرخهٔ حیات انسان است. از شاخصه‌های پیری علاوه بر ظهور چین و چروک بر روی پوست و افتادگی در شانه و خمیدگی در کمر می‌توان به آلزایمر و پارکینسون نیز اشاره کرد. این دو  از  مهمترین بیماری‌های سیستم عصبی دوره سالمندی است که در صورت نبود اقدامات پیشگیرانه لازم، در سال‌های آتی شیوع بالایی پیدا خواهد کرد.

دوران سالمندی با تحولات بسیاری همراه است. با سرآمدن دوران کار و فعالیت و آغاز دوران بازنشستگی این افراد خواسته یا ناخواسته از حضور و مشارکت‌های اجتماعی فاصله می‌گیرند. کاهش میزان درآمد،احساس تنهایی و بروز مشکلات روحی، افزایش مخارج زندگی به واسطه پرداخت هزینه‌های مراقبت‌های پزشکی از دیگر نشانه های دوران سالمندی است.

در حال حاضر، سازمان ملل معیار عددی مشخصی برای تعریف سن سالمندی ندارد، اما روی این اصل توافق دارد که افراد ۶۰ساله بیشتر جمعیت سالمند را تشکیل می‌دهند از این رو این سازمان در مطالعات خود با توجه به متوسط امید زندگی در سطح جهان، شروع سن سالمندی را ۶۰ سالگی لحاظ می‌کند.

سازمان بهداشت جهانى دوران هاى مختلف عمر را به پنج مرحله تقسیم کرده است: از تولد تا ۱۸ سالگى (دوران کودکى)  ۱۸ تا ۳۵ سالگى (دوران جوانى) ۳۵ تا ۵۵ (دوران میانسالى)  ۵۵ تا ۶۵ سالگى (دوران مسنى)  ۶۵ به بالا (دوران پیرى).
سالمندى دوره کمال، پربارى و بلنداى زندگى هر انسانى است، جایى از زندگى که با انبوهى از تجربه مى‌توان به گذشته، امروز و به فردا نگاه کرد.

براساس نتایج آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن که سال ۱۳۹۵ در کشور انجام شد، جمعیت کل کشور برابر ۷۹ میلیون و ۹۲۶ هزار و ۲۷۰ نفر بوده است. هفت میلیون و ۴۱۴ هزار و ۹۱ نفر را جمعیت ۶۰ ساله و بیشتر تشکیل می‌دهند. به عبارت دیگر ۹/۳ درصد جمعیت کشور سالمند هستند که ۷۲/۴ درصد آنان در مناطق شهری و ۲۷/۶ درصد در مناطق روستایی سکونت دارند.

در سال ۱۳۹۴ مشخص شد نرخ مشارکت سالمندان حدود ۱۶ درصد بوده است که این شاخص در مناطق روستایی بیش از دو برابر مناطق شهری است.
براساس سرشماری‌های عمومی نفوس و مسکن، جمعیت سالمندان کشور در طی سالهای  ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۵نزدیک به ۱/۵ برابر شده است. متوسط رشد سالیانه جمعیت در افراد سالمند طی دوره ۹۵-۱۳۹۰ برابر ۳/۷ درصد و در دوره ۹۵-۱۳۸۵ برابر۳ /۴ درصد است. همین سرشماری اعلام کرد که  بیش از نیمی از سالمندان (تقریباً ۵۴ درصد) بی‌سواد هستند و  این گروه سنی در زندگی روزمره، نمی‌توانند متن ساده‌ای را با فهم بخوانند و بنویسند.

افزایش تعداد سالمندان در کشور، بدون شک به افزایش بیماری‌های مزمن منتهی خواهد شد. زیرا بیشتر سالمندان به بیماری‌های مزمنی مانند بیماری‌های قلبی و دیابت مبتلا هستند که نیازمند مراقبت‌های طولانی است .

براساس اعلام دبیر کل سازمان ملل متحد، جمعیت سالمندان جهان تا سال ۲۰۳۰ به حدود یک میلیارد و ۴۰۰ میلیون نفر خواهد رسید و این جمعیت تا سال ۲۰۵۰ به بیش از دو میلیارد و ۱۰۰ میلیون نفر می‌رسد.