همزمان با اعتصاب غذای جمعی سه روزه  ۳۴ زندانی سیاسی و عقیدتی در زندان‌های مختلف، جمعی از زندانیان سیاسی زندان رجایی‌شهر در نامه‌ای با اعتراض به تشدید آزار سیستماتیک زندانیان و خانواده‌هایشان، گفتند آزار و تبعید زندانیان سیاسی به زندان‌های دور از محل سکونت با هدف واداشتن زندانیان و خانواده‌هایشان به سکوت،در دستور کار نهادهای امنیتی و قضات وابسته قرار گرفته است.

این زندانیان در نامه خود افزودند که طی ماه‌های گذشته به رغم ادعاهای‌‌ عالی‌ترین مقامات قضایی جمهوری اسلامی پیرامون رعایت حقوق زندانیان سیاسی چیزی که عملا و هر روزه در حال رخ دادن است نه ذره‌ای بهبود شرایط زندانیان، بلکه تشدید سرکوب و ضد انسانی‌تر کردن بیش از پیش شرایط آنان بده است تا با بالا بردن هزینه زندان، مردم به جان آمده ایران و کنشگران سیاسی در سطح جامعه را مرعوب و مقهور سیاستهای سرکوب‌گرانه سازند.

در نامه زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر آمده است که «انتقال به سلول انفرادی، توهین و تحقیر، ضرب و شتم، تشکیل پرونده‌های جدید و صدور احکام  تازه و تبعید به زندانهای دور از محل سکونت و... از جمله روش‌های اعمال فشار بر زندانیان و آزار و اذیت خانواده‌هایشان است که در ماه‌های اخیر شدیدتر و گسترده‌تر شده است.»

مطلب احمدیان، محمد امیرخیزی، افشین بایمانی، آرشام رضایی، آرش صادقی، حسن صادقی، جعفر عظیم زاده، سهیل عربی، ابوالقاسم فولادوند، نصرالله لشنی، بهنام موسیوند، رضا محمد حسینی، سعید ماسوری، علی موسی نژاد فرکوش، فرهاد میثمی، محمد علی منصوری، مهدی مسکین نواز، آرش نصری زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر این نامه را امضا کرده‌اند.

این زندانیان افزودند که نهادهای امنیتی و قضات وابسته به این نهادها آشکارا دریافته‌اند که «زندان نه تنها مانع و بازدارنده مبارزات حق طلبانه زندانیان سیاسی نشده، که خود به محل و مجالی برای تداوم مبارزات و مقاومت آنان تبدیل شده و از پشت دیوارهای بلندش، هر بار صدای حق‌خواهی زندانیان و افتادن تشت رسوایی حاکمیت استبداد، بلندتر و رساتر به گوش ایرانیان و جهانیان می‌رسد.»

زندانیان امضا کننده این نامه گفتند که مقام‌های جمهوری اسلامی «به خیال باطل گمان می‌برند با تشدید آزار سیستماتیک زندانیان و خانواده‌های آنان و تضییع هر چه خشن‌تر حقوق‌شان می‌توانند آنها را به سکوت و انفعال وادارند» و بر این اساس است که «تبعید زندانیان سیاسی به زندان‌های دور از محل سکونت و زندان‌هایی با جرایمی چون مواد مخدر و قتل و سرقت  را توام با آزار و اذیت در حین انتقال در دستور قرار داده‌اند.»

این زندانیان سیاسی در نامه خود تاکید کردند که بدیهی است  تشدید آزار سیستماتیک زندانیان و خانواده‌های آنها «بیش از آن که حتی ذره‌ای موجب عقب‌نشینی ما زندانیان سیاسی در دفاع از حقوق انسانی‌مان بشود، بیانگر ترس و وحشت حکومت از فریاد عدالتخواهی ما و نتیجه بن‌بست لاعلاج سیاسی و اقتصادی و اجتماعی است که خود در آن گرفتار آمده‌اند.»

آنها گفتند که به طور قطع همان‌طور که تاکنون به‌کارگیری سیاست‌های سرکوبگرانه توسط حکومت راه به جایی نبرده است این بار نیز این سیاست‌ها راه به جایی نخواهد برد و پیشاپیش محکوم به شکست است.