گاردین با استناد به گزارشی مستقل درباره آزار جنسی کودکان در بریتانیا، در مطلبی نوشت قربانیان آزار جنسی و نجات‌یافتگان آزار جنسی هنگام گزارش به پلیس، اغلب دروغگو در نظر گرفته می‌شوند.

هنگامی که تیم تهیه‌کننده این گزارش با ۵۶ قربانی و نجات‌یافته آزار جنسی در کودکی، که اکنون بین ۱۱ تا ۲۱ سال دارند، گفت‌وگو کرد، فقط «شمار اندکی» از روند گزارش به پلیس احساس رضایت داشتند.

بر اساس این گزارش، بسیاری قربانیان و نجات‌یافتگان جوان به تیم تحقیق گفته بودند که پلیس پس از گزارش آزار جنسی، آنان را به دروغگویی متهم کرده و حتی در یک مورد، یکی از شاکیان از پلیس ناسزا شنیده بود. برخی قربانیان و نجات‌یافتگان جوان گفتند که پلیس قادر به مدیریت حریم خصوصی و نگرانی‌های آنان درباره محرمانه ماندن گزارش نبود و این مساله در مواردی به تلافی و انتقام‌جویی از قربانی به‌دست آشنایان فرد آزارگر منجر شده بود. این تیم تحقیق همچنین از موارد دیدار سرزده پلیس از مدارس و خانه قربانیان خبر داده است.

تیم تحقیق فقط با قربانیان و نجات‌یافتگانی که آزار جنسی را به پلیس گزارش کرده‌اند، گفت‌‌وگو کرده است. بیشتر آنان گفتند که در پرونده آنان، هیچ محاکمه یا تعقیب قانونی در کار نبود و آنان را به این پرسش از خود واداشته بود که چرا آنان [بیهوده] با روندی چنین دردناک روبه‌رو شده‌اند.

یک قربانی جوان گفت افسوس می‌خورد که چرا به پلیس مراجعه کرده بود و اگر قرار باشد نصیحتی به سایر قربانیان آزار جنسی بکند می‌گوید که «درخواست کمک کن، اما گزارش نده».

با این حال، بنا بر گفته برخی مددکاران متخصص در حمایت از کودکانی آزار جنسی دیده‌اند، برخی قربانیان و نجات‌یافتگان آزار جنسی، «ناعادلانه» پلیس را به تاخیر یا محکوم نکردن آزارگران متهم می‌کنند، در حالی که این موارد در اختیار پلیس نیست. تیم تهیه‌ این گزارش با ۷۷ مددکار مصاحبه کرده است.

همچنین شکایت‌هایی درباره بی‌اطلاعی قربانیان از روند پیگیری پلیس در مورد پرونده وجود داشته است، که به ایجاد احساس عجز در آنان منجر شده و روند مصاحبه را برایشان به تجربه‌ای رنج‌آور تبدیل کرده بود.

این گزارش همچنین از مدارس، به‌دلیل اقدام ناکافی برای شناسایی و واکنش به آزار جنسی کودکان، انتقاد کرده است. بر اساس گزارشی از «اُفستِد»، نهاد ناظر بر آموزش در بریتانیا، آزار جنسی از جمله نوع مجازی‌اش از مسائلی است که دانش‌آموزان روزانه با آن سروکار دارند و معلمان نیز همواره ابعاد این مشکل را دست‌کم گرفته‌اند.

بسیاری از قربانیان و نجات‌یافتگان از عدم همدردی معلمان گله کرده‌اند. در یک مورد، معلمی به دانش‌آموز گفته بود به او حرفی نزند، چرا که اگر بشنود، ناچار است گزارش بدهد. معلمی دیگر، به‌جای گفت‌وگو با دانش‌آموز، به او گفته بود از خدمات مشاوره تلفنی ویژه کودکان استفاده کند.

در این گزارش، به دانش‌آموزی اشاره شده است که درباره آزار یکی از همسالانش به مسئول معلمان شکایت کرده بود. این مسئول شکایت دانش‌آموز را پیش از طی روند تهیه گزارش پلیس، با والدین دانش‌آموز آزارگر در میان گذاشت و روند بازرسی را با عواقب نامطلوبی مواجه کرد. فرد آزارگر همچنان در کلاس‌هایی که این دانش‌آموز بود حضور می‌یافت که تجربه‌ بسیار آزاردهنده‌ای رقم زد.

بنا بر این گزارش، در مدارس بریتانیا، آموزش درباره روابط و سکس بسیار ناکافی است و بسیاری دانش‌آموزان هیچ درسی با چنین موضوع‌هایی ندارند، موردی که نهاد ناظر بر آموزش در بریتانیا نیز در گزارش خود به آن اشاره کرده بود.