خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی به چالش‌های کادر درمان برای رساندن واکسن کرونا به ساکنان نواحی دورافتاده در جهان پرداخته و روایت‌هایی از مواجهه آنان هنگام دریافت واکسن را منتشر کرده است. 

در این گزارش آمده که ماه گذشته، گروهی از کادر درمان پس از تحمل بادهایی با سرعت بیش از ۷۵ کیلومتر در ساعت و پاشیده شدن قطرات سرد آب دریا به بدنشان، افتان‌وخیزان و خیس و سرد به دو جزیره از جزایر «مِین» در اقیانوس اطلس شمالی رسیدند تا به ساکنانشان واکسن کرونا تزریق کنند. 

وقتی قایق آنها به ساحل جزیره «کرنبری کوچک» رسید، جمعیت ۶۵ نفری این جزیره هیجان‌زده می‌رقصیدند.

یکی فریاد کشید: «امروز روزی تاریخی برای جزیره است». دیگری با صدای بلند گفت: «من واکسنم را به هیچ‌کس نمی‌دهم!»

رابین نندی، رییس «مصون‌سازی» صندوق کودکان سازمان ملل متحد، یونیسف، گفت واکسن‌رسانی به نقاط دوردست سراسر جهان، تلاش و ابتکار مضاعف می‌طلبد. گاهی باید با قایق واکسن به جزیره‌ها رساند، گاهی با اسنوموبیل یا همان اتومبیل برف‌رو واکسن به روستاهای آلاسکا رساند و یا واکسن را از طریق آبراه‌های پیچ‌درپیچ در جنگل‌های آمازون در برزیل برد. 

پهپاد، موتورسیکلت، فیل، اسب و شتر همگی دست‌به‌دست هم داده‌اند تا واکسن تا دورادورترین گوشه‌های جهان برسد. نندی افزود که تلاش یونیسف برای رساندن واکسنی جدید به گوشه‌گوشه جهان، آن هم در یک سال، بی‌سابقه است.

گرچه واکسیناسیون کرونا در اکثر مناطق جهان دچار نوسان بوده است و در برخی نقاط افراد هنوز منتظر اولین دوز واکسنشان‌اند، اما نیازی فوری ایجاب می‌کرد که افراد در مناطق دوردست، که شاید هنوز با شیوع کووید-۱۹ روبه‌رو نشده‌ باشند، واکسینه شوند تا اگر پای کرونا به آنجا رسید، برای رویارویی با آن مهیا باشند. شارون دیلی، مدیر طرح واکسیناسیون «مِین»، که مسئولیت واکسینه هفت جزیره ساحل مِین را دارد می‌گوید که باید جنبید چون زمان در حال گذر است.

رابین نندی نیز افزود که گرچه واکسیناسیون کرونا می‌تواند چالش‌های خاص خود مانند نگهداری مناسب در دمای یخچال را داشته باشد، کادر بهداشت خوشبختانه به این امکانات زیربنایی در جزایر دسترسی دارند. چرا که پیش‌تر واکسن‌های سرخک کودکان و واکسن دیگر بیماری‌ها را نیز به همین شکل، نگهداری می‌کرده‌اند.

از «مِین» به آلاسکا، در زمستان و در سرزمین‌های بی‌جاده و سنگلاخ جنوب غرب آلاسکا، کادر درمان با هواپیما و ماشین برف‌رو به بیش از ۴۰ روستا که در مساحتی به‌اندازه مساحت ایالت اورگان آمریکا پراکنده بودند، واکسن رساندند. تلاش‌ها برای واکسیناسیون در آلاسکا در دسامبر ۲۰۲۰ آغاز شد. دما هنوز بین منفی ۲۰ یا منفی ۳۰ درجه فارنهایت متغیر بود و کارکنان بهداشت‌ودرمان باید اطمینان حاصل می‌کردند که واکسن در سرنگ یخ نمی‌زند.

 به‌رغم تمامی چالش‌ها، کادر بهداشت‌ودرمان طی یک ماه هزاران دوز واکسن کرونا به ۴۷ روستای منطقه رساندند. ساکنان یک روستا، پس از ابتلای یک فرد در روستایشان به کووید-۱۹ و مرگ او و بیمار شدن دو تن از کادر درمان روستا، مضطرب و بی‌صبرانه، منتظر دریافت واکسن بودند.

کیلومترها این‌سوتر و در هند، کارکنان بهداشت‌و‌درمان قدم در راه روستای کوچک باهاکاجاری گذاشتند تا ۹ هزار ساکن این روستا را واکسینه کنند. واکسن ابتدا به نزدیک‌ترین شهر به این روستا فرستاده شد و سپس با ماشین به روستا برده شد. ساکنان جزایر دوروبر، با قایق به مرکز بهداشت آورده شدند. زنان در ساری‌های رنگارنگ به‌همراه مردان صف کشیدند تا واکسن بزنند. تا پایان روز ۶۷ نفر واکسینه شدند. 

دوباره از این سوی جهان به آن سوی جهان، واکسینه  قبایل بومی جنگل‌های آمازون در برزیل هم چالش‌برانگیز و تنها با ساعت‌ها سفر درهواپیماهای کوچک و قایق ممکن بود. مانند بسیاری مناطق دوردست، واکسن‌رسانی به روستاها بسیار مهم بود؛ چرا که قبایل بومی جنگلی تنها به امکانات درمانی ابتدایی دسترسی دارند و قادر به درمان موارد جدی کووید-۱۹ نخواهند بود.

مانند باقی مناطق جهان، کادربهداشت‌و‌درمان باید به چالش راضی کردن ساکنان روستا‌ها به واکسن زدن نیز فائق آیند. آنان به ساکنان می‌گویند که واکسن‌ها ایمن است و واکسن زدن مهم است.

یک مقام «گَوی»، ائتلاف جهانی برای واکسیناسیون، گفت: «شک‌وشبهه درباره اینکه باید واکسن زد یا نه، مسئله بسیار پیچیده‌ای است و بسیار مهم است که اطلاعات دست اول در اختیار تمامی گروه‌های اجتماع گذاشته شود.»

اگر به «مِین» بازگردیم، ساکنان جزایر «مِین» در بهترین حالت ممکن باید برای رسیدن به واکسن  زحمت سفر یک‌روزه را به جان می‌خریدند. هوای نامساعد نیز می‌تواند حرکت کشتی‌ها را به تاخیر بیندازد و ساکنان را روزها متوقف کند. برخی ساکنان ناتوان‌تر از آنند که بتوانند سفر کند.

یک معلم ساکن جزیره «کرنبری کوچک» گفت: گرچه جزیره‌نشینان به‌اندازه‌ای از انزوا عادت دارند اما با این حال، زمستان ۲۰۲۰ برای جزیره «کرنبری کوچک»، زمستان دشواری بود؛ چرا که جماعت این جزیره نمی‌توانستند به‌دلیل محدودیت‌های کرونا برای خوردن شام یا دورهم آمدن‌های معمول، جمع شوند.

او که از واکسیناسیون اهالی جزیره هیجان‌زده بود گفت: «واکسن برای ساکنان جزیره، امید به از سر گرفتن چیزی مشابه روال معمول زندگی است.»