روزنامه نیویورک تایمز روز سه‌شنبه 14 آذر ماه در گزارشی از هنگ‌کنگ می‌نویسد تا همین روزهای اخیر هم طرح این پرسش که آیا «چین می‌تواند بحران روهینگیایی‌ها در میانمار را حل کند» مسخره و بی‌ربط به‌نظر می‌رسید.

چین همواره از بازی‌های پر سر و صدای دیپلماتیک در صحنه بین‌المللی برای حل بحران‌های سیاسی و بشردوستانه خودداری می‌کند.

تنها نقشی که این کشور در بحران میانمار تاکنون بازی کرده بود دفاع از رهبران نظامی آن کشور در مقابل انتقادات جهانی و شورای امنیت سازمان ملل برای سرکوب حقوق بشر مسلمانان روهینگیایی بوده است که کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل آن را نسل‌کشی نام نهاده است.

ظاهراً این موضع‌گیری‌های چین در مقابل جنایات ارتش میانمار هم به این خاطر بوده که چین خواهان «عدم دخالت در امور داخلی کشورهای دیگر است».

اما اکنون چین وارد فاز جدیدی در مورد بحران میانمار شده است. روز 19 نوامبر وزیر خارجه چین 'وانگ یی' در طول سفر خود به بنگلادش و میانمار اعلام کرد که بیجینگ در حال میانجیگری برای «یافتن یک راه‌حل نهایی و اساسی برای بحران میانمار است».

با اینکه جزئیات بیشتری از این میانجیگری اعلام نشده است، اما شامل اعلام آتش‌بس از سوی ارتش میانمار و بازگشت پناهجویان از بنگلادش به کشورشان و سپس در مرحله بعدی بازسازی اقتصادی درازمدت ایالت راخین محل زندگی مسلمانان میانمار می‌شود.

این اتفاق بلافاصله پس از دیدار وانگ با رهبران بنگلادش و میانمار بود که طرفین این بحران موافقت خود را با برنامه بازگرداندن بیش از 600 هزار پناهجو به کشورشان اعلام کردند.

هفته گذشته نیز در نمایش کامل نقش چین در این بحران، پرزیدنت شی جین پینگ با فرمانده پرقدرت ارتش میانمار ژنرال مین اونگ هلائینگ در بیجینگ دیدار و در مورد همکاری‌های نظامی مشترک گفت‌وگو کردند. این دیدار بلافاصله با ملاقات با آنگ سان سو چی رهبر غیرنظامی برمه دنبال شد.

اما چین هیچ علاقه‌ای به حفظ حقوق انسانی قربانیان جنایات ارتش میانمار ندارد بلکه دخالت آن در این ماجرا تنها به خاطر حفظ منافع حقیر آن می‌باشد. بحران میانمار طرح ساختمان بندر مهم Kyaukpyu در ایالت راخین را که منافع ژئوپولیتیک چین در منطقه را حفظ می‌کند به‌خطر انداخته است. جان مسلمانان روهینگیایی کمتر از توسعه این بندر ارزش دارد.»