واشینگتن پست به نقل از کتابی با عنوان «جستجوی خطرناک ایران برای سلاح‌های هسته‌ای»، که قرار است هفته آینده منتشر شود، نوشت: «ایران در سال ۲۰۰۳ آماده بود اجزای کلیدی یک بمب هسته‌ای را آزمایش کند»

این کتاب به استناد مدارکی که سال ۲۰۱۸ از ایران ربوده شده و به تازگی مورد بررسی قرار گرفته‌اند، می‌گوید: دانشمندان هسته‌ای ایران در صورت دستور مقامات می‌توانستند در آن زمان بمب هسته‌ای تولید کنند و با توجه به اینکه تقریبا همه چالش‌های ساخت بمب را برطرف کرده بودند، فقط نیاز به سوخت کافی داشتند.

نویسندگان این کتاب دیوید آلبرایت، رییس موسسه علم و امنیت بین‌المللی و سارا برکهارد، یکی از محققان این موسسه، هستند.

این مدارک که در سال ۲۰۱۸ از سوی نیروهای اطلاعاتی اسرائیل از انباری در تهران سرقت شده بود، شامل صدها عکس و سند است که بسیاری از آنها در کتاب جستجوی خطرناک ایران برای سلاح‌های هسته‌ای به چاپ رسیده است.

به گفته نویسندگان این کتاب، در حالی که نهادهای اطلاعاتی آمریکا مدت‌ها بر این عقیده بودند که جمهوری اسلامی تجهیزات و طراحی‌های مرتبط با برنامه هسته‌ای خود را در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ از پاکستان گرفته است، به نظر می رسد مدل طراحی بمب ایران «کاملا بومی» باشد.

در این کتاب آمده است: «این طراحی کپی نشده بود، بلکه نتیجه کار یک تیم کارآزموده تسلیحات هسته‌ای و تحت کدهای کامپیوتری پیچیده است.»

این کتاب دلیل پیشرفت «برنامه تسلیحات هسته‌ای» ایران را به مدیریت محسن فخری‌زاده، از اعضای سابق سپاه‌ پاسداران، نسبت داده و او را «رهبر بلامنازع» این برنامه خواند. این کتاب کشته شدن فخری‌‌زاده را «ضربه‌ای محکم» به توانایی‌های تسلیحاتی ایران خوانده و خاطرنشان کرد نبود او در کوتاه مدت و میان مدت به توانایی ایران در ساخت و آزمایش سلاح هسته‌ای آسیب می‌زند.

نویسندگان این کتاب خاطرنشان کردند: در عین حال در نتیجه فعالیت‌های فخری‌زاده، ایران به نقطه‌ای رسیده است که اگر تصمیم به ساخت بمب هسته‌ای بگیرد می تواند آن را در زمانی سریع بسازد.

آلبرایت در ایمیلی به واشینگتن پست نوشت: «برای ایران ساخت بمب هسته‌ای زمان زیادی نمی‌برد. با توجه به تجربیاتی که ایران درپی  طرح عماد و موفقیت‌های پس از آن به دست آورده، جمهوری اسلامی توانایی پیشرفته‌ای را برای ساخت سلاح هسته‌ای به دست آورده است.»