کانون نویسندگان ایران  در بیانیه‌ای اعلام کرد که ماموران امنیتی روز جمعه چهارم خرداد ۱۳۹۷ مانع از برگزاری جشن پنجاهمین سالگرد تاسیسش شدند.

این کانون  در اساس‌نامه‌اش خود را نهادی فرهنگی-صنفی معرفی می‌کند. کانون عضو انجمن جهانی PEN است. این نهاد یکی از اهداف خود را تلاش برای آزادی بیان و اندیشه بی‌حصر و استثنا و به یک‌سان برای همگان معرفی می‌کند. گاه‌شمار زیر نگاهی کلی به فعالیت پنجاه ساله این نهاد دارد.

۱۳۴۷- کانون نویسندگان ایران با همت جلال آل احمد و محمود اعتماد زاده (به‌آذین) رسما فعالیت خود را آغاز کرد. این اقدام  همچنین تلاشی‌ست برای خنثی کردن فعالیت های شبه فرهنگی دولت پهلوی مبنی بر بنیانگذاری انجمنی وابسته و غیر مستقل. ( ترفند تشکیل نهاد های موازی به چشمداشت حذف کانون نویسندگان تا امروز ادامه دارد)

۱۳۴۸- مرگ جلال، سکته‌ای‌ست در  روند کار و فعالیت‌های کانون .

۱۳۴۷-۱۳۵۵- کانون به طور پراکنده به فعالیت‌های ادبی و فرهنگی خود ادامه می‌دهد.

۱۳۵۵- سال ۵۵ را آغاز دوره دوم کانون می‌خوانند. در این سال تعدادی از اعضا بر آن شدند تا فعالیت‌های کانون را از سر گیرند. گامی که بی‌تاثیر از فضای ملتهب جامعه در سال‌های پیش از انقلاب نیست.

۱۳۵۶- برگزاری «ده شب شعر و سخنرانی» در انستیتیو گوته؛ عملی که گفته می‌شود در شکل‌گیری ذهن و نیروی جامعه انقلابی آن روزها تاثیر داشت.

۱۳۵۸- اختلافات داخلی در کانون. کانون، با تصویب هیئت دبیران و تأیید مجمع عمومی، تصمیم به اخراج ۵ نفر از اعضای به‌نام کانون‌ می‌گیرد. اقدامی که استعفای دسته‌جمعی ۳۶ نفر از اعضا را -که غالبا به حزب توده نزدیک بودند- به‌دنبال دارد. (بسیاری از مستعفیان در سال ۶۹ به کانون باز می‌گردند).  

۱۳۶۰- حمله به دفتر کانون نویسندگان در خیابان مشتاق و تخریب و مصادره اموال آن به‌دست نیروهای وابسته به حکومت.

۱۳۶۰-۱۳۶۷- محدودیت‌های حاکم بر فضای جامعه، نویسندگان را خانه نشین کرده؛ فعالیت اعضا در محافل کوچک خانگی ادامه دارد.

۱۳۶۹- زلزله رودبار و کمک به هم‌وطنان، فرصتی‌ است تا اهل اندیشه برای جمع‌آوری کمک نویسندگان به مردم زلزله زده، گرد هم آیند. نشست‌ها ادامه پیدا می‌کند و جمع مشورتی کانون نویسندگان ایران را پدید می‌آورد.

۱۳۷۳- بازداشت علی اکبر سعیدی سیرجانی، منجر به واکنش کانون نویسندگان ایران و انتشار نامه‌ای با امضای ۶۰ نویسنده می‌شود. پس از قتل/مرگ سیرجانی در زندان، نویسندگان که حالا تحت فشار برای باز پس گرفتن امضا‌های خود هستند، به انتشار نامه‌ای دیگر با عنوان «ما نویسنده‌ایم» ( متن ۱۳۴) مبادرت می‌کنند. حرکتی جمعی که خشم حاکمیت را بر می‌انگیزد.

۱۳۷۴- احمد میر علایی در راستای اقداماتی موسوم به قتل‌های زنجیره‌ای، در دوم آبان ۱۳۷۴ با تزریق انسولین به قتل می‌رسد. محمد مختاری، جعفر پوینده، داریوش فروهر و بسیاری دیگر از قربانیان این قتل‌ها هستند.

۱۳۷۵- در سفری گروهی تعدادی از نویسندگان به ارمنستان، برخی از ماموران وزارت اطلاعات در تلاشی ناموفق، سعی کردند اتوبوس حامل این افراد را به دره بیندازند.

۱۸ شهریور ۱۳۷۵- ‌پیش‌نویس منشور جدید کانون به تایید هیئت دبیران کانون نویسندگان می‌رسد.

۱۳۸۰- اساسنامه کنونی کانون (بر اساس اساسنامه سال ۵۸) تکمیل و در اختیار اعضا گذاشته می‌شود.

۱۳۸۷- کانون روز ۱۳ آذر را به یاد محمد مختاری و محمد جعفر پوینده «روز مبارزه با سانسور» اعلام می‌کند.

۱۳۹۲- کانون در واکنش به سخنان عباس صالحی، معاون وقت وزیر ارشاد دولت روحانی که گفته بود زمان آن رسیده تا «کانون پوست اندازی کند»، با انتشار بیانیه‌ای از صالحی می‌خواهد تا کلاه خود قاضی کند و بگوید کدام‌یک باید پوست اندازی کند؛ کانون یا «سرکوب‌گران».

۱۳۹۳- پس از دوازده سال ممانعت، مجمع عمومی کانون نویسندگان تشکیل جلسه می‌دهد و اعضای جدید هیئت دبیران انتخاب می‌شوند.

۴ خرداد ۱۳۹۷- ماموران امنیتی و انتظامی مانع از برگزاری جشن پنجاهمین سال تاسیس کانون نویسندگان می‌شوند.