سپیده قلیان، فعال مدنی در توییتی از بازداشت دوباره خودش خبر داد.

خانم قلیان پیش از بازداشتش در روز یکشنبه ۳۰ دی‌ماه، در واکنش به پخش اعترافات اجباری‌اش از تلویزیون دولتی ایران در حساب توییترش نوشته بود: «جدی‌تر از قبل به پیگیری شکنجه‌ شدنم خواهم پرداخت و حالا که اعترافاتم پخش شد، خواهان علنی‌ برگزار شدن دادگاهم هستم.» او همچنین پخش اعترافات اجباری‌اش را مصداق شکنجه دانسته بود.

اعتراف اجباری قلیان در گزارشی ۲۰دقیقه‌ای با عنوان «طراحی سوخته» شب شنبه ۲۹ دی‌ماه در برنامه تلویزیونی بیست و سی از شبکه دو تلویزیون دولتی ایران پخش شد.

این گزارش، با پخش اعترافات اجباری اسماعیل بخشی،‌ علی نجاتی و خانم قلیان، این افراد را متهم به وابستگی به گروه‌های مارکسیستی خارج از ایران کرد.

به روایت این مستند، اعتراض‌های کارگران کارخانه نیشکر هفت‌تپه از سوی این افراد با راهنمایی و همدستی رسانه‌ها و احزاب مخالف حکومت ایران منحرف شده‌اند تا به نظام جمهوری اسلامی ضربه بزنند و به براندازی آن کمک کنند.

قلیان ۱۹دی‌ماه در توییتر خبر داده بود که بازجو او را تهدید به پخش اعترافات اجباری در برنامه خبری بیست و سی کرده است.

او همچنین متهم شده که با فعالان رسانه‌ای خارج از کشور در ارتباط بوده و اخبار و تصاویر تجمع‌های کارگری را برای رسانه‌هایی فرستاده است که براندازی جمهوری اسلامی را دنبال می‌کنند.

در این گزارش همچنین اسماعیل بخشی تشکیل «شورای مستقل کارگری» را حاصل «القای ذهنی» حزب کمونیست کارگری معرفی می‌کند و بخشی از دست‌نوشته او به نمایش در می‌آید که در آن نوشته است در زندان «به جز احترام و برادری چیزی ندیدم.»

نمایش دادن این نوشته را می‌توان تلاشی برای رد بحث شکنجه شدن آقای بخشی دانست که ۱۴دی‌ماه از سوی او مطرح شده بود. این گزارش طرح بحث شکنجه از سوی آقای بخشی را برای «تاثیرگذاری روی ذهن برخی خواص و فضای سیاسی کشور» توصیف کرده بود.

پیش از این محمدجواد منتظری، دادستان کل کشور گفته بود که طرح بحث شکنجه، تلاش بخشی برای پوشش گذاشتن بر اقدامات مجرمانه‌ای است که انجام داده است.

مستند «طراحی سوخته» را می‌توان تلاش دستگاه‌های امنیتی ایران برای مستند کردن اتهامات خودشان علیه فعالان مدنی و کارگری تلقی کرد.

پخش اعترافات فعالان مدنی و کارگری با واکنش منفی گسترده‌ای در شبکه‌های اجتماعی مواجه شده است. کاربران توییتر با استفاده از هشتگ «طراحی سوخته»، این گزارش را یک سناریوی تکراری توصیف کرده‌اند که با هدف فشار بیشتر بر فعالان مدنی و کارگری در ایران تهیه و پخش شده است.