ساعاتی پس از آنکه ویدا مهران‌نیا، همسر احمدرضا جلالی، از انتقال این پژوهشگر ایرانی‌سوئدی زندانی در تهران به سلول انفرادی برای اجرای حکم اعدام خبر داد، وزیر خارجه سوئد با بیان اینکه طی تماس تلفنی با محمدجواد ظریف، نسبت به خطر اعدام جلالی گفت‌و‌گو کرده، خواهان توقف اجرای این حکم شد. همزمان سازمان عفو بین‌الملل نیز از جامعه جهانی خواست پیش از آن که دیر شود برای نجات جان جلالی اقدام کند.

احمدرضا جلالی، پژوهشگر و متخصص امدادرسانی است که پس از سفری با دعوت رسمی دانشگاه تهران به ایران در ۵  اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ از سوی ماموران وزارت اطلاعات  بازداشت شد و پس از تحمل ماه‌ها بازجویی و نگهداری سلول انفرادی از سوی دادگاه انقلاب تهران به اتهام «جاسوسی و همکاری با دولت متخاصم» به اعدام محکوم شد و از آن زمان تاکنون در ایران زندانی است.

ویدا مهران‌نیا، همسر احمدرضا جلالی، پژوهشگر زندانی و محکوم به اعدام در ایران، روز سه‌شنبه ۴ آذر ماه گفت همسرش برای اجرای حکم اعدام به انفرادی منتقل شده است.

همزمان آن لینده، وزیر خارجه سوئد، در توییتی با اشاره به گزارش‌هایی درباره احتمال اجرای حکم اعدام احمدرضا جلالی، پژوهشگر دوتابعیتی ایرانی و سوئدی نوشت: «درباره اینکه ممکن است این حکم اجرا شود، با [محمدجواد] ظریف صحبت کردم، سوئد مجازات اعدام را محکوم می‌کند و تلاش می‌کند تا مانع اجرای این حکم شود.»

شامگاه سه‌شنبه دیانا الطحاوی، معاون بخش خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بین‌الملل، در واکنش به خبر انتقال احمدرضا جلالی، به سلول انفرادی و خطر اجرای حکم اعدام پزشک و پژوهشگر مدیریت بحران ایرانی‌سوئدی، گفت: «ما از این‌که مقامات به دفتر اجرای احکام دستور داده‌اند که احمدرضا جلالی را به سلول انفرادی منتقل کرده و حکم اعدام او را ظرف یک هفته آینده اجرا کنند وحشت زده‌ایم.»

معاون سازمان عفو بین‌الملل افزود که «هولناک است که با وجود درخواست‌های مکرر کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل برای لغو حکم اعدام احمدرضا جلالی و آزادی وی، مقامات ایرانی در عوض تصمیم گرفته‌اند‌ که برای اجرای این بی‌عدالتی برگشت‌ناپذیر فشار آورند».

در بخشی از بیانیه سازمان عفو بین‌الملل، معاون بخش خاورمیانه و شمال آفریقای این سازمان تاکید کرد که مقام‌های جمهوری اسلامی ایران  «باید فورا هرگونه برنامه برای اجرای حکم اعدام احمدرضا جلالی را متوقف کرده و به هجوم تکان دهنده خود به حق حیات وی پایان دهند».

الطحاوی افزود که «ما از اعضای جامعه جهانی می‌خواهیم پیش از آن که دیر شود وارد عمل شوند و برای نجات جان احمدرضا، از جمله از طریق سفارتخانه‌های خود در تهران‌، اقدام کنند».

سازمان عفو بین‌الملل با اشاره به اینکه نهادهای بین‌المللی حقوق بشری همواره تاکید کرده‌اند که صدور حکم اعدام پس از فرایندهای قضایی که ضمانت‌های دادرسی عادلانه را نقض کرده‌اند، ناقض حق حیات است، تاکید کرد که این سازمان در همه موارد و بدون استثنا با مجازات بی‌رحمانه و غیرانسانی اعدام مخالف است.

خبر بازداشت احمدرضا جلالی ماه‌ها پس از بازداشت او در ۵ اردیبهشت سال۹۵ تهران در اختیار رسانه‌ها قرار گرفت و ویدا مهران‌نیا، همسر جلالی گفت: «ما پس از دستگیری همسرم سکوت کردیم؛ زیرا ترسیده بودیم و از طرف دیگر هم فکر می‌کردیم که بازداشت او بر اساس یک سوءتفاهم و اشتباه صورت گرفته و حتما به زودی آزاد می‌شود».

به گفته ویدا مهران‌نیا، احمدرضا جلالی پیش از بازداشت بارها به دعوت سازمان‌های دولتی از جمله هلال احمر ایران بدون هیچ گونه مشکلی به ایران سفر کرده بود.

پیشتر ۱۲۱ برنده جایزه صلح نوبل در آذر ۱۳۹۷ طی نامه‌ای به رهبر جمهوری اسلامی، خواستار آزادی «سریع» احمدرضا جلالی شدند و خطاب به علی خامنه‌ای نوشتند: «ما از شما می‌خواهیم که شخصا به این موضوع توجه کرده و اطمینان حاصل کنید که به طور انسانی با او رفتار و در اسرع وقت آزاد شود.»

احمدرضا جلالی: پیشنهاد وزارت اطلاعات برای جاسوسی از مسئولان دانشگاه‌های اروپا را قبول نکردم

احمدرضا جلالی سال ۱۳۹۶ طی نامه‌ای از داخل زندان، تمام اتهامات را رد کرد و نوشت: «من توسط سازمان پدافند غیرعامل برای سخنرانی درباره تسریع سیستم بهداشتی علیه حملات تروریستی رادیواکتیو، شیمیایی و بیولوژیکی دعوت شدم. علاوه بر این سخنرانی، من در دو جلسه عمومی و غیرطبقه بندی درباره برنامه‌های آموزشی مربوط به پدافند غیرعامل و مبارزه با تروریسم شرکت کردم» اما «تقریبا شش ماه پس از این جلسات در سفر علمی من به تهران، ناگهان از سوی وزارت اطلاعات بازداشت و به فعالیت تبلیغی علیه نظام متهم شدم.»

او در نامه خود افزود که نیروهای وزارت اطلاعات «به من گفتند که شما یک سری موضوعات و داده‌های محرمانه درباره زیرساخت‌های حیاتی، پروژه‌های ایران درباره سیستم دفاعی و مدیریت بحرانش را جمع‌آوری و به اسراییل دادید.»

جلالی با شرح شکنجه‌هایی که برای اعتراف اجباری به او وارد شده است، در نامه خود افزود که «تیم بازجویی وزارت اطلاعات برایش مهم نبود که من چه چیزهای را توضیح می‌دهم. آن‌ها من را در یک سلول انفرادی به اندازه‌ سه در پنج در بند ۲۰۹ قرار دادند و به گونه‌های مختلف مورد شکنجه روحی و جسمی قرار دادند و تهدید و تحقیرم کردند و دروغ گفتند و اجازه ندادند به وکیل دسترسی پیدا کنم. تا این‌که در ماه هفتم مرا به اعترافات دروغین وادار کردند و پرونده‌ای ساختند پر از دروغ و اتهامات بی‌اساس.»

این پزشک و پژوهشگر اتهامات وارد شده به خود را از اساس رد کرد و گفت که «من هرگز با هیچ سرویس اطلاعاتی ارتباط و یا همکاری نداشته‌ام، نه برای اسراییل و نه برای هیچ کشور دیگری. من هرگز به اسراییل سفر نکرده‌ام و هیچ دوست یا همکاری از کشور اسراییل نداشته ام. ده‌ها پروفسور و محقق در سوئد و ایتالیا هستند که می توانید با آن‌ها ارتباط بگیرید و درباره  فعالیت‌های روزانه من سئوال کنید.»

احمدرضا جلالی در پایان نامه‌ سال۹۶ خود از زندان تاکید کرد که «من هرگز فعالیتی علیه کشورم نداشتم. من هرگز برای کشور اسراییل یا هر کشور دیگری جاسوسی نکردم. تنها اشتباه من این بود که قبول نکردم تا از اعتماد همکارانم و مسئولان دانشگاه اروپا استفاده و علیه آن‌ها برای وزارت اطلاعات ایران جاسوسی کنم.»