خبرگزاری ایلنا در گزارشی در ارتباط با بحران بیکاری میان کولبران در پی بسته شدن مرزها در دوران کرونا،‌ اشاره کرده بسیاری از آن‌ها بدون حمایت معیشتی دولت، بیمه و یا درآمد با مشکلات جدی در تامین هزینه‌ خانواده مواجه شده‌اند.

در این گزارش قربان، کولبر ۲۷ ساله اهل استان آذربایجان غربی، می‌گوید بیشتر کارگران روزمزد بیکار شده‌اند و هیچ راهی برای امرار معاش ندارند. او اشاره کرده که با بسته شدن مرزها راه ارتزاق کولبران هم بسته شده است.

بنا بر این گزارش، بسیاری از کولبران کارگران ساختمانی یا فصلی هستند و راه دیگری برای تامین هزینه‌های خود ندارند.

این در شرایطی است که دولت ایران به دلیل به رسمیت نشناختن کولبری به عنوان شغل،‌ حمایت‌هایی از جمله بیمه و خدمات اجتماعی را نیز از آن‌ها دریغ می‌کند.

میکائیل صدیقی، رییس انجمن صنفی کارگران ساختمانی کردستان، درباره کارگران خانه‌نشین می‌گوید: «در واقع کارگران ساختمانی در استان‌های غربی دو راه بیشتر پیش رو ندارند: یا مهاجرت به کردستان عراق، که آن‌هم به خاطر کرونا ممکن نیست، یا کول بردن و با هزار خطر از کوهستان‌های مرزی گذشتن.»

پیش از این نیز نایب رییس کانون انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی اشاره کرده بود در پی بحران کرونا ۷۰ درصد کارگران ساختمانی بیکار شده‌اند.

با بسته شدن راه‌های امرار معاش برای این کارگران، بسیاری از آن‌ها هم در تامین هزینه خورد و خوراک و هم تحصیل و زندگی خانواده در مانده‌اند.

کمک معیشتی دولت نرسیده است

در بخش دیگری از گزارش، یک کولبر گفته که تاکنون هیچ کمک نقدی یا معیشتی از دولت به دست آن‌ها نرسیده است.

او می‌گوید: «ما در روستا نمی‌توانیم کرایه خانه بدهیم، پرداخت کرایه ۳۰۰ هزار تومانی دیگر در توانمان نیست. هزینه‌های درمان مادرم هم هست، هزینه‌های تحصیل برادرانمان هم هست. هیچ راهی ندارم.»

بحران معیشتی کولبران در حالی با کرونا و انسداد مرزها تشدید شده که پیشتر معاون سیاسی استانداری کردستان گفته بود «ما چیزی به نام کولبر نداریم و کولبری شغل نیست که به رسمیت شناخته شود.»

این مقام دولت کولبران را جوانانی خواند که به دلیل مسائل معیشتی «مورد سوء استفاده قاچاقچیان» قرار می‌گیرند.

جان و امنیت کولبران در معرض تهدید

این گزارش در ادامه به مشکل سلامتی و عدم تامین اجتماعی کولبران هم اشاره می‌کند.

به جز کولبران روستایی که گاها از بیمه روستایی برخوردارند، سایر کولبران که شهری و حاشیه‌نشین هستند، هیچ نوع بیمه اجتماعی ندارند و اگر دچار بیماری شوند،‌ باید همه هزینه‌های درمان را از جیب بپردازند.

خبرگزاری ایلنا در این گزارش به مورد لقمان وحید، کولبر شین‌آبادی،‌ اشاره کرده که در سال ۱۳۹۶ روی مین رفت و یک پا و چشمش را از دست داد. اکنون به دلیل از کار افتادگی او، همسرش با کارگری روزمزد در زمین‌های کشاورزی مردم،‌ سعی می‌کند اجازه خانه، هزینه‌های زندگی و تحصیل دو فرزند را تامین کند.

علاوه بر مشکلات معیشتی، امنیت و جان کولبران نیز در خطر است و بسیاری از آن‌ها هدف حمله و تیراندازی ماموران انتظامی و امنیتی ایران قرار می‌گیرند. 

فرهاد شعبانی، یکی از اعضای هیات مدیره رسانه کولبرنیوز، آذرماه گذشته به ایران‌اینترنشنال گفت که طی سال ۲۰۱۹ میلادی، دی ماه ۹۷ تا دی ماه ۹۸ دست‌کم ۲۴۹ کولبر بر اثر حوادث گوناگون، کشته و زخمی شده‌اند.

تشدید مشکل امنیتی کولبران موجب شد در مردادماه کاربران رسانه‌های اجتماعی در حمایت از آن‌ها طوفان توییتری «کولبر نکشید» را به ترند اول ایران تبدیل کنند.