ترکیه بزرگ‌ترین جمعیت پناهندگان جهان را دارد. بیش از ۴/۳ میلیون نفر از کشورهای مختلف در ترکیه تحت عناوین مهاجر قانونی یا غیر قانونی، پناهجویی یا اقامت بشردوستانه زندگی می‌کنند که تنها ۶۰۰ هزار نفر آنها مدارک قانونی اقامت در ترکیه را دارند. مهاجران سوری با رقم ۳/۷ میلیون نفر بیشترین تعداد را دارند. تنها ده درصد از این جمعیت در کمپ‌ها زندگی می‌کنند و بقیه افراد بعد از ثبت نام در دفتر کمیساریای عالی پناهندگان برای زندگی به یکی از شهرهای پناهجوپذیر فرستاده می‌شوند و بدون اجازه اداره پلیس حق خروج از آن شهر را ندارند.  

تعداد بالای پناهجویان و مشکلات اقتصادی اخیر ترکیه، بالا رفتن نرخ تورم و بیکاری و ناامیدی مهاجران سوری از پایان جنگ داخلی، باعث شده که مردم ترکیه دیگر به این میلیون‌ها نفر به چشم مهمانان کوتاه‌مدت نگاه نکنند. هر از گاهی تنش‌هایی بین مردم محلی و مهاجران در خبرها می‌بینیم که آخرین مورد آن در شهر دنیزلی اتفاق افتاد. مغازه‌دار جوانی با نصب اعلانی به مهاجرانی با ملیت ایرانی، افغان و سوری هشدار داد که در صورت مراجعه به این اغذیه‌فروشی کتک خواهند خورد.  

ما هر روز تحقیر می‌شویم

بخشی از جمعیت ۴ هزار نفری پناهجویان مقیم شهر دنیزلی، در غرب ترکیه، افراد همجنس‌گرا و ترانسکشوال هستند. سینا که در دنیزلی زندگی می‌کند، عقیده دارد آنها در میان این تنش‌های نژادی،به خاطر اقلیت جنسی بودن مورد ظلم مضاعف قرار می‌گیرند.  

سینا می‌گوید: «این مغازه را شخصا ندیدم و از طریق گروه‌های خبری مطلع شدم.‌ خیلی از محل زندگی من دور نیست اما ترسیدم به آنجا بروم. محیط شهر دنیزلی بسیار ضد ماست و مردم فکر می‌کنند همه‌ی ایرانی‌های پناهنده همجنس‌گرا هستند. من فکر می‌کنم صاحب این مغازه هم تحت تاثیر این تفکر بوده. خودم شخصا تجربه اینکه از جایی بیرونم کنند را نداشتم اما آنقدر بد برخورد می‌کنند و سوالات آزاردهنده می‌پرسند و رفتار بی‌ادبانه دارند که آدم ترجیح می‌دهد دیگر به آن محل نرود. نگاه‌های سنگین را همه جا حس می‌کنم.»

تصویری که ایران‌اینترنشنال در تاریخ ۱۹ مهر منتشر کرد که نشان می‌دهد یک اغذیه‌فروش در دنیزلی،

به مهاجران ایرانی، افغان و سوری هشدار کتبی می‌دهد که در صورت مراجعه، کتک خواهند خورد

پناهنده شدیم چون امنیت جانی نداشتیم

پناهجویان برای ترک محل زندگی خود دلایل متفاوتی دارند اما یک چیز در همه آنها مشترک است. می‌خواهند به جایی بروند که شرایط بهتری داشته باشند.  

محمد دو سال و نیم است که در دنیزلی زندگی می‌کند.

«اتفاق شبیه این اعلامیه چیز جدیدی نیست. ما هر روز تحقیر می‌شویم ولی این مورد به رسانه‌ها کشیده شده. به نظر من ترکیه اصلا از مهاجرها خوششان نمی‌آید. حتی وقتی برای کرایه کردن آپارتمان تماس می‌گیریم، وقتی می‌فهمند ایرانی هستیم تماس را قطع می‌کنند. ما به این کشور پناه آوردیم چون در مملکت خودمان امنیت نداشتیم. اگر اوضاع در ترکیه اینطور پیش برود دیگر اینجا هم امنیت نداریم. وقتی عکس این مغازه را به دوست خارجی‌ام نشان دادم، اول همدردی کرد اما بعد گفت ممکن است بعضی از شماها مشکل ایجاد کرده باشند و ما باید در مقابل بیگانه‌ها از خودمان دفاع کنیم.»  

قبلا مردم مهربان و مودب بودند

امیر چهار سال قبل که تازه به دنیزلی آمده بود را به یاد دارد.  

«مردم بسیار مودب و مهربان برخورد می‌کردند. هر چند می‌دانستیم با اقلیت‌های جنسی مشکل دارند. حتی پلیس هم نهایت تلاشش را می‌کرد که ما راحت باشیم. اما حالا اوضاع طوری شده که جرات نداریم تنها به مرکز شهر برویم‌ و پلیس در یک جر و بحث ساده ار اسپری فلفل استفاده می‌کند. مخصوصا در شش ماه گذشته شرایط خیلی بد شده و حرف‌های زیادی علیه مهاجران توی شهر پخش شده. آخرین مورد داستان تجاوز گروهی به یک دختر نوجوان باعث شد جو شهر کاملا علیه پناهنده‌ها برگردد. البته من هیچکس را مقصر نمی‌دانم اما معتقدم رفتار خود ما هم بی‌تاثیر نبوده. اینجا یک شهر سنتی و کم جمعیت است که شاید گنجایش این تعداد از پناهنده‌ها را نداشته. فرهنگ شهر سر و وضع بچه‌های ترنس را نمی‌تواند تحمل کند. توی پارک بیشتر از ترک‌ها، ایرانی‌ها را می‌بینیم و فروش مواد مخدر از سوی چند نفر باعث شده همه ما زیر سوال برویم و ما را  به شکل مواد فروش ببینند.»

طبق گزارش رسانه‌ها، اعلان مورد بحث از آن محل برداشته شده و فرد متخلف به اداره پلیس احضار شده است اما نمی‌دانیم آیا پناهجویان ساکن دنیزلی تصمیمی بابت طرح دعوای حقوقی دارند یا نه.  

فعالان حقوق بشر در ترکیه نگران هستند با بسته شدن کمپ‌های مهاجران و درخواست اداره‌ مهاجرت از ساکنان آن جهت اسکان در شهرهای اطراف، شاهد موج جدید رفتارهای خشونت‌آمیز بر پایه نفرت نژادی باشیم.