روزی که جو بایدن پیروز انتخابات ریاست جمهوری اعلام شد برای دونالد ترامپ مثل بقیه روزها نبود. در این روز چه گذشت؟ آنچه در ادامه می‌آید شرح این روز از زبان تارا مک‌کلوی (Tara McKelvey)، خبرنگار بی‌بی‌سی در کاخ سفید است.

رییس‌جمهوری آمریکا چند دقیقه مانده به ۱۰ صبح، در حالی که ژاکت سیاه و شلوار تیره به تن و کلاهی با شعار «عظمت را دوباره به آمریکا برمی‌گردانیم» بر سر داشت، از کاخ سفید خارج شد. روزش را با توییت کردن درباره تقلب انتخاباتی آغاز کرده بود.

حالا کمی به جلو خم شده بود، گویی خلاف جهت باد می‌رفت. سوار خودرویی تیره شد . به سمت باشگاه گلفش رفت، ترامپ نشنال در استرلینگ، ویرجینیا، در فاصله ۴۰ کیلومتری کاخ سفید.

حالتی مطمئن داشت، روز خوبی بود، عالی برای گلف، و او قصد داشت روزش را در باشگاه بگذراند.

اما افرادی که برایش کار می‌کردند عصبی و ناراحت به نظر می‌رسیدند.

از یکی از کارمندان پرسیدم: «چطوری؟»

گفت: «خوبم.» لبخند زد اما چشم‌هایش را تنگ کرد و به گوشی تلفنش نگاه کرد.

 

تنش انتخابات

کاخ سفید از روز انتخابات تکان‌ها و تنش‌هایی را از سر گذرانده است. همین سه‌شنبه بود، اما انگار یک عمر از آن گذشته است.

وقتی صبح شنبه وارد بخش غربی کاخ سفید شدم، بسیاری از میزها خالی بودند. تعدادی از کارمندان به کرونا مبتلا شده‌اند و در مرخصی بودند و بقیه در قرنطینه.

از ساعت ۱۱/۳۰ دقیقه بود که بی‌بی‌سی و شبکه‌های آمریکایی شروع کردند و جو بایدن، رقیب دموکرات ترامپ، را پیشتاز و پیروز انتخابات خواندند. رییس‌جمهوری در باشگاه گلفش بود.

در رستورانی ایتالیایی در فاصله حدود دو کیلومتری باشگاه نشسته بودم که خبر را شنیدم. من عضو گروه مطبوعاتی کاخ سفیدم، گروهی کوچک از خبرنگاران که همراه رییس‌جمهوری‌اند. ما همه منتظر ترامپ بودیم تا از باشگاه خارج شود.

بیرون رستوران، زنی که مثل بیشتر همسایگانش در این منطقه متمایل به دموکرات‌ها به رقیب ترامپ رای داده بود، گفت: «آدم مزخرفی است.»

بقیه با صدای بلند می‌پرسیدند رییس‌جمهوری کی از باشگاه بیرون می‌آید و برمی‌گردد به کاخ سفید. دقیقه‌ها سپری شدند و سپس، ساعت‌ها.

ماموری آرام به همکارش گفت: «دارد به خودش زمان می‌دهد.»

رییس‌جمهوری هیچ عجله‌ای نداشت آن‌جا را ترک کند. در باشگاه، با دوستانش بود. بیرون ورودی، هوادارانش رو به من و سایر گزارشگرها فریاد می‌زدند: «بودجه رسانه‌ها را قطع کنید!»

زنی با کفش پاشنه‌‌دار و سربندی قرمز و سفید و آبی، پلاکاردی همراه داشت که رویش نوشته بود «از دزدی دست بردارید».

مردی سوار وانت در خیابان مقابل باشگاه بالا و پایین می‌رفت و چند پرچم داشت، از جمله پرچمی که بر آن تصویر ترامپ ایستاده روی تانک نقش بسته بود، گویی فرمانده جهان بود. این نشان می‌داد در چهار سال گذشته، هواداران ترامپ و خودش او را به چه چشمی می‌‌دیدند.

سرانجام از باشگاه بیرون آمد و راهی خانه شد.

منتقدانش منتظر بودند.

 

تو می‌بازی و ما همه می‌بریم

کاروان خودروهای رییس‌جمهوری از خیابان‌های ویرجینیا گذشت، من هم سوار یک ون بودم که در فرفاکس کانتی پارک‌وی کم مانده بود تصادف کنیم. صدای آژیرها بلند بود.

هرچه به کاخ سفید نزدیک‌تر می‌شدیم، جمعیت بیشتر می‌شد: مردم بیرون آمده بودند تا شکست او را جشن بگیرند. کسی پلاکاردی همراه داشت که رویش نوشته بود «تو می‌بازی و ما همه می‌بریم». مردم سروصدا می‌کردند و هو می‌کردند.

بعد به کاخ سفید برگشتیم، رییس‌جمهوری از در کناری وارد شد، دری که روسای جمهوری به‌ندرت از آن استفاده می‌کنند. شانه‌هایش خمیده و سرش پایین بود.

نگاهی انداخت، من و بقیه گروه مطبوعاتی را دید و انگشت شستش را به نشانه تایید و روبه‌راهی اوضاع بالا گرفت. حرکتی مردد و بی‌اشتیاق بود؛ دستش را خیلی بالا نیاورد یا مشتش را تکان نداد، کاری که اغلب می‌کند.

فرقی نمی‌کند در کاخ سفید باشد یا باشگاه گلف، رییس‌جمهوری هرگز تزلزل و تردیدی نشان نداده است: ادعا می‌کند در انتخابات تقلب شده است و اصرار دارد صحت حرفش ثابت خواهد شد.

صبح درباره رای‌هایی که «غیرقانونی دریافت شده‌اند» توییت نوشت و بعدازظهر با حروف بزرگ توییت زد و اعلام کرد «من برنده انتخابات شدم».

اما این آقای ترامپ در توییتر بود. مردی که من دیدم فرق می‌کرد. هنگامی که در واپسین ساعت‌های بعدازظهر از در کناری وارد کاخ سفید می‌شد، از آن تکبر و سرسختی خبری نبود.