بی‌تردید مولانا عبدالحمید یکی از با‌نفوذترین و محبوب‌ترین چهره‌های مذهبی در ایران است. امام جمعه اهل سنت شهر زاهدان زمانی به اشتهار رسید که در مذاکرات با گروه تروریستی که سربازان ایرانی را در سال ۲۰۱۴ ربوده بودند موفقیت کسب نمود.

او موفق شد این سربازان را که گروه جیش‌العدل ربوده بود، با وساطت و ریش‌سفیدی در کمال سلامت به ایران بازگرداند.

عشق به ایران و میهن‌پرستی مولانا عبدالحمید و اعتقادش به وحدت ملی قلب میلیون‌ها ایرانی را تسخیر کرده، و گفته‌هایش در هر مناسبتی که حضور یافته به میزان اعتبار و حسن‌شهرتش افزوده است. حتی در انتخابات ریاست‌جمهوری، پشتیبانی او از حسن روحانی باعث شد که شهر سنی‌نشین زاهدان بیشترین مشارکت را در انتخابات داشته باشد.

اما این مرد روحانی اجازه سفر آزادانه به اقصی‌نقاط کشور را ندارد، و برای سفر خارجی نیز احتیاج به کسب اجازه ویژه دارد. او امسال اجازه یافت تا برای حج به عربستان سعودی سفر کند، اما سفر به تهران فقط با دعوت ویژه مقامات ممکن است.

در هفته‌ای که گذشت، از او دعوت شد تا در کنفرانس بین‌المللی وحدت مسلمانان در تهران شرکت کند، و بهترین جایگاه در ردیف نخست همایش نیز در اختیارش قرار گرفت، چرا که تبلیغات رسانه‌ای می خواست حضور و حمایتش از جمهوری اسلامی ایران را به رخ سایرین، از‌جمله سنی‌های ایرانی‌تبار، بکشد.

اما حدود سه سال پیش، هنگامی‌که آقای روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری برنده شد، بسیاری از مقامات خارجی برای شرکت در مراسم تحلیف روحانی به تهران دعوت شدند، اما دعوت‌نامه‌ای برای مولانا عبدالحمید ارسال نشد.

دفتر حسن روحانی توضیح داد که دعوت نشدن این روحانی بلند‌پایه اهل سنت به‌دلیل کمبود جا بوده، و متاسفانه مجبور شدند تا از دعوت افراد بسیاری صرف‌نظر کنند.

اما مردم می‌دانند که محبوبیت و جذابیت این مرد، مولانا عبدالحمید، در هر مراسمی می‌تواند حضور روحانیون دیگر، حتی خود حسن روحانی، را تحت شعاع قرار دهد، به‌خصوص در چنان روزی که مراسم تحلیف برگزار می‌شد، و مهمانان رسمی خارجی و بسیاری از دیپلمات‌ها دعوت داشتند.

با چنین رفتار و رویکردی در قبال ایرانی های سنی‌مذهب، افرادی که حکومت آن‌ها و پیروان سایر ادیان را اقلیت‌های مذهبی می‌خواند، برگزاری کنفرانسی بین‌المللی جهت تحکیم وحدت میان شیعه و سنی تلاشی بی‌ثمر به‌نظر می‌رسد، هرچند محتویات ارائه‌شده هدف ایجاد وحدت و نزدیکی داشته باشد.

صدها نفر از دانشمندان جهان اسلام و پژوهشگران مذهبی، آن‌گونه که جمهوری اسلامی ایران عنوان کرد، از صد کشور اسلامی در این کنفرانس شرکت داشتند، اما آنچه در روز اول و دوم همایش از رییس‌جمهوری ایران و رهبر این کشور شنیدند، فقط حمله به عربستان سعودی و آمریکا بود؛ همایشی به‌منظور ایجاد فرصت برای نشان دادن خشم و تاختن به دیگران، به‌جای توصیه به دوستی و وحدت میان مسلمانان.  

موضوع اصلی سخنانی که حضار در ابتدای برنامه شنیدند فقط حول محور عصبانیت از تحریم‌های ایالات متحده آمریکا و مشکلات اقتصادی که مردم ایران با آن مواجه شده‌اند، و متهم کردن کشورهای منطقه در همدستی با آمریکا برای اعمال تحریم‌ها علیه ایران می‌چرخید.

لحن رییس‌جمهوری ایران مخلوطی از آشتی‌جویی با سعودی‌ها اما با چاشنی توهین و خشم بود، که پیام‌هایی متناقض فرستاد. اما شاید بشود گفت رهبر ایران منظور خود را مستقیم و بی‌پرده بیان کرد، و تمام خشم و نا‌امیدی‌اش را با عباراتی رُک و توهین‌آمیز درباره رقیب منطقه‌ای بیان کرد.

به نظر می‌رسد چنین همایش‌هایی بیش از آن که بتواند تاثیر بین‌المللی یا منطقه‌ای داشته باشد، برای شنوندگان داخلی و مردمی طراحی شده که این روزها دغدغه‌شان یافتن راهی برای سیر کردن شکم خانواده و حل معضل‌های اقتصادی‌شان است، و می‌تواند تا‌اندازه‌ای عوام را چند روزی سرگرم کند.

نمی‌دانم برای شهروندی سعودی چه اندازه اهمیت دارد رییس‌جمهوری ایران یا رهبر این کشور درباره نحوه زندگی و برخورد آن‌ها با جامعه بین‌المللی چه می‌گویند، اما بدیهی است برای شهروندان سنی‌مذهب ایران مهم است، به‌جای نفرت و رویارویی، درباره صلح و وحدت میان مسلمانان جهان بشنوند و بدانند.

جای تعجب ندارد اگر چهره‌ای مانند مولانا عبدالحمید نتواند جایگاهی برای عرض‌اندام داشته باشد، چرا که او وجهه واقعی دوستی و اتحاد است و دیگران چهره دوری و جدایی.

*این مطلب برگردان فارسی مقاله‌ای است که روز پنجم آذرماه (۲۶ نوامبر ۲۰۱۸) در سی‌ان‌ان  منتشر شده است.