هنگامی که دو سال پیش خانم نیکی هیلی به عنوان سفیر در نمایندگی آمریکا در سازمان ملل متحد انتخاب شد به ناگاه این دفتر در مرکز توجه قرار گرفت. او نخستین زنی نبود که به این سمت انتخاب می شد اما با قاطعیت می‌توان گفت که این توجه ناشی از جنجالی بودن و رفتار وی بود.

استعفای او در هفته گذشته بسیاری از سیاستمداران آمریکایی را شگفت زده کرد اما برای دیپلمات‌های مقیم در سازمان ملل یک آسودگی خاطر بود.

در سازمان ملل که سازمانی بوروکراتیک است، دیپلماسی و مذاکره در اولویت قرار دارد. هیلی این ساختار را بر هم زد و اصرار داشت تا نشان دهد آمریکا قدرت اصلی و پیشتاز جهانی است و سایرین موظف به تابعیت هستند.

روش وی، به جای آنکه سازمان ملل را مکانی برای ائتلاف و اتحاد نشان دهد، بیشتر اختلافات را برجسته می‌کرد.

موضع وی درباره فلسطینیان و به رسمیت شناختن اورشلیم به عنوان پایتخت اسراییل، و خروج آمریکا از شورای حقوق‌بشر و یونسکو،  ایالات متحده را در شرایط دشواری قرار داد.

بسیاری از متحدان آمریکا در سازمان ملل، شیوه تهاجمی هیلی را غیر دوستانه و خود را تحت فشار می‌دیدند. جهان عادت به دیدن آمریکایی داشت که سیاست و دیپلماسی این کشور در واشنگتن و در کاخ سفید ترسیم می‌شد نه در سازمان ملل متحد در نیویورک.

در نهابت برداشت نادرست خانم هیلی از کاربرد سازمان ملل متحد به دیپلماسی آمریکا لطمه وارد کرد.

برای مثال هدف آمریکا از فشار آوردن به ایران برای ایجاد تغییر رفتار در منطقه است و روش خانم هیلی، بیشتر سیاسی بود دیپلماتیک. در نهایت شیوه‌ او دستاوردی معکوس داشت و موضعگیری‌هایش در عمل شورای امنیت سازمان ملل را فلج و برای آمریکا مشکل ایجاد کرد.

البته که بسیاری از جمهوری خواهان تندرو می‌گویند او نماینده‌‌ای برای آمریکا بود، اما آنها دانش کمی از کارکرد سازمان ملل متحد دارند. در عمل خانم هیلی عرب‌ها و متحدین غربی را در وضعیتی دشوار قرار داده و به حکومت ایران فرصت مانور فراوانی داد.

روش ضد دیپلماسی او مناسب اهداف سیاست گذاری‌های آمریکا نبود و به نظر می‌رسید که هیلی به موازات کاخ سفید رفتار کرده و حتی در رقابت با سیاستگذاران اصلی آمریکا مانند مشاور امنیت ملی آقای جان بولتن و یا مایک پمیئو وزیر خارجه باشد. در نهایت آشکار بود که هیلی چاره‌ای به غیر از استعفا نداشت.

تایید این ادعا در لابلای شایعاتی نهفته است که می گوید مقام جانشین هیلی ممکن است سفیر آمریکا در کانادا و یا آلمان باشد. با این مفهوم که انتخاب رییس جمهور ترامپ فردی با پیشینه دیپلماتیک خواهد بود و نه یک سیاستمدار.

آمریکا احتیاج به نماینده ای در سازمان ملل دارد که بتواند پیام آمریکا را به گونه ای بیان کند که احترام سایر کشورها را نیز بدست آورد.

در حالی که به نظر می رسد که در تهران و بین سیاستمداران برای رفتن هیلی جشنی بر پا است، باید به آنها گفت که مراقب باشند.

در نهایت، هیلی فردی پُر سر و صدا و بی خطر بود. جانشین وی شاید فردی آرام اما به طور قابل توجهی برای ایران و اهداف و جاه طلبی هایش مخرب باشد.