با به قدرت رسیدن دوباره طالبان در افغانستان و موج جدید مهاجرت افغان‌ها به سایر کشورها، وبسایت کانورسیشن به پژوهشی جدید درباره رابطه میان شفقت در جوامع میزبان پناهجویان با آمار جرم و جنایت در این کشورها پرداخته است.

پژوهش جدید یافته‌های یک استاد روابط بین‌الملل دانشگاه بث در بریتانیا و تیم تحقیقاتی اوست که در ادامه می‌آید.

وقوع موجی دیگر از پناهجویان افغان پس از «کودتای طالبان» در افغانستان، بهانه خوبی برای پرداختن به آثار حقیقی مهاجرت بر کشورهای میزبان است. رسانه‌ها و سیاستمداران اغلب مهاجران و پناهجویان را بد و عامل بدبختی بقیه جلوه می‌دهند تا حواس مردم را از مشکلات داخلی پرت کنند یا از راه ایجاد ترس در رای‌دهندگان، رای بیشتری نصیب خود کنند.

نتایج یک نظرسنجی اخیر نشان می‌دهد که از هر سه اروپایی یک نفر، احساس می‌کند که پناهجویان بیش از سایر گروه‌ها مرتکب جرم می‌شوند. شمار کسانی که فکر می‌کنند «پناهندگان احتمال تروریسم را افزایش می‌دهند» هم تقریبا دو برابر این میزان است.

پژوهش‌ها درباره «مهاجران و خشونت» معمولا بر فرصت‌ها و انگیزه‌های محتمل این گروه برای ارتکاب جرم و تاثیر آن بر آمار جرم و جنایت در جامعه میزبان متمرکز است. اما پژوهش اخیر در دانشگاه بث رویکردی متفاوت به این مساله اتخاذ کرده است. در این رویکرد، از درجه پناهجوپذیری یک کشور به‌عنوان ابزاری برای سنجش «شفقت ملی» بهره گرفته شده است.

تحلیل این تیم پژوهشی نشان می‌دهد که آمار قتل در برخی کشورهای اروپا و آمریکای شمالی، که دلسوزانه با پناهجویان رفتار می‌کنند و شمار بیشتری از آنان را پذیرا می‌شوند، احتمالا کمتر است. در یک کلام، شفقت به پناهجویان با افزایش آمار جرایم خشونت‌آمیز ارتباطی ندارد.

شواهد مستند چه می‌گویند؟

پژوهش دانشگاه بث با تمرکز بر بازه زمانی ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ و در بحبوحه مهاجرت ۲ میلیون نفر از خاورمیانه به کشورهای اتحادیه اروپا برای درخواست پناهندگی، انجام شده است. این موج عظیم‌ترین بحران مهاجرت از جنگ‌ جهانی دوم تا آن زمان محسوب می‌شد.

بر اساس آمار سازمان ملل متحد، اوکراین، ایالات متحده آمریکا و لیتوانی بالاترین آمار قتل در جهان را دارند. از هر ۱۰۰ هزار نفر در این کشورها، ۵ تن به قتل می‌رسد. در اوکراین، این عدد ۶ نفر است. در بلاروس، استونی، لتونی، آلبانی و مجارستان نیز سالانه به‌ازای هر۱۰۰ هزار نفر، دو مورد قتل رخ می‌دهد. میانگین پذیرش پناهجویان در تمامی کشورهای نامبرده به‌نسبت جمعیت، از میانگین مهاجرپذیری سایر کشورهای اروپایی و آمریکای شمالی کمتر است.

سه کشور اروپایی که به‌نسبت جمعیت بالاترین شمار پناهجویان را دارند سوئد، مالت و آلمان‌اند، که هر سه در گروه کشورهای غربی با پایین‌ترین آمار خشونت قرار دارند.

فقط سه کشور لهستان، جمهوری چک و اسلوونی پناهجویان اندک و آمار قتل پایین دارند. اما مثالی از کشورهای میزبانی که در کنار سیاست‌های پناهجوپذیری سخاوتمندانه‌، آمار بالای وقوع جرم هم داشته باشند، وجود ندارد.

نقش دلسوزی در این میان چیست؟

ارتباط میان آغوش باز به روی پناهجویان و میزان پایین جرایم خشونت‌آمیز، که در این پژوهش به آن پرداخته شده است، به ذات صلح‌طلب و یا دیگر خصوصیت‌های پناهجویان برنمی‌گردد، بلکه بیشتر درباره خصوصیت‌های کشور میزبانی است که در خانه‌اش را به روی این گروه باز می‌کند یا نمی‌کند.

پژوهش ناظر بر این اصل بوده است که «ارزش نهادن به جان انسان» انگیزه نجات پناهجویان از خطرات جنگ است. در همین حال، چنین درکی خود تقویت‌کننده موانع اخلاقی و انگیزشی سر راه خشونت است. استدلال پژوهش حاضر بر این استوار است که «احترام به زندگی» میل به نجات و نه آزار را با خود به همراه می‌آورد.

با گسترش بحران افغانستان، پیامدهای سیاسی یافته‌هایی از این دست می‌تواند قابل‌توجه باشد. پناهجویان افغان به‌اندازه برخوردی که به طرد و بی‌میلی به پذیرش پناهجویان منجر می‌شود، خطر نمی‌آفرینند. اگر ما مستنداتی که نشان می‌دهد دلسوزی و پناهجوپذیری ساکنان کشورهای میزبان را در خطر قرار نمی‌دهد بپذیریم، برخی شکاف‌های عمیق سیاسی که بحث‎‌های پیرامون پناهجویان را شکل می‌دهد، کاهش خواهد یافت.