بنا به گزارش‌های اولیه در شبکه‌های اجتماعی، بسیاری از تجمع کنندگان قبل از رسیدن به محل تجمع مقابل وزارت کار در تهران،  مورد ضرب و شتم قرار گرفته و یا دستگیر شدند. این گزارش‌ها خبر از دستگیری ۸۴ نفر که ۵۹ نفر از آنها زنان و ۲۵ نفر از بازداشت‌شدگان،‌ مردان هستند، را می‌دهد.

از سوی دیگر به گفته برخی شاهدان عینی، ده ها نفر، دیشب آزاد شده‌اند.

این در حالیست که  گفته می شود برخی فعالان حقوق زنان و فعالان اجتماعی  همچنان در بازداشت هستند و اطلاع دقیقی از شرایطشان در دست نیست.

همچنین روز گذشته، ۱۷ اسفند روزنامه شرق از بازداشت ۲ روزنامه نگار خود به نام‌های علی‌ سالم (عضو گروه اندیشه) و سودابه‌ رخش (عضو گروه بین‌الملل) در تجمع  مقابل ساختمان وزارت کار خبر داد.

به دنبال تجمع صورت گرفته مقابل وزرات کار به مناسبت روز جهانی زن و بازداشت دو تن از خبرنگاران مقابل وزرات کار، رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی نیز گفته بود  که با دستور علی ربیعی، وزیر تعاون و کار، موضوع در حال پیگیری است و با همکاری مرکز حراست وزراتخانه تلاش‌های لازم به منظور رفع مشکل این دو خبرنگار در حال انجام است.

این در حالیست که هنوز  از آزادی آنها خبری در گزارش نشده است.

همچنین گزارش‌ها حاکی از آن است که شب گذشته، ده‌ها نفر از خانواده‌های بازداشت‌شدگان نیز پشت درهای بازداشتگاه وزرا تجمع کرده بودند.

برخی از تجمع‌کنندگان با حمل پلاکارهایی که بر روی آنها نوشته شده «برای رفع تبعیض از پا نمی‌نشینیم، نه به تبعیض جنسیتی، دستمزد برابر و عادلانه برای زنان، آزادی برابری عدالت جنسیتی»، اعتراض خود را در این تجمع بیان داشتند.

برخی از تجمع‌کنندگان با حمل پلاکارهایی که بر روی آنها نوشته شده «برای رفع تبعیض از پا نمی‌نشینیم، نه به تبعیض جنسیتی، دستمزد برابر و عادلانه برای زنان، آزادی برابری عدالت جنسیتی»، اعتراض خود را در این تجمع بیان داشتند.

جمعی از فعالان حقوق زنان: در خانه نمی‌مانیم

در روزهای گذشته نیز جمعی از فعالان حقوق زنان به مناسبت ۸ مارس بیانیه‌ای را تحت عنوان «در خانه نمی‌مانیم» منتشر کرده و برای برگزاری یک تجمع در تهران فراخوان داده بودند.

این کنشگران در این بیانیه با انتقاد «از سرکوب و به حاشیه راندن مطالبات زنان در ۴۰ سال گذشته، حمایت خود را از هر حرکت فردی و گروهی که در روز پنجشنبه ۱۷ اسفند و در گرامیداشت روز جهانی زن صورت می‌گیرد را اعلام کرده‌اند».

فعالان حقوق زنان در این بیانیه گفته‌اند که «می‌خواهند همین یک روز از سال را از خانه‌هایشان بیرون بیایند و در خیابان بمانند، در خیابان‌هایی که در آن انقلاب کردند، بمباران شدند، حق‌‌شان را خواستند و سرکوب شدند، بر صورت‌هایشان اسید پاشیدند،‌ به جرم بدحجابی بازداشت شدند، روی سکوها ایستادند و با استخوان خرد شده به زندان رفتند».

آن‌ها در این بیانیه تاکید کرده‌اند: «هشتم مارس (۱۷ اسفند) روز ماست. روزی که هزاران خیابان، در هزاران شهر جهان تن به گام‌های زنان می‌سپارد. در خیابانی شادی و در خیابانی دیگر مشت‌های گره کرده زنان است که خود را در خاطره شهر ثبت می‌کند. زنان هنوز باید برای کوچک‌ترین حقوق خود بجنگند و هشتم مارس فرصتی است تا به یاد آریم راه‌مان تا رسیدن به جهان برابر چه قدر دشوار است».

فعالان حقوق زنان ایران همچنین در این بیانیه با اشاره به اینکه «امروز هفدهم اسفند ۱۳۹۶ما زنان دیگر نمی‌دانیم کدام مطالبه و کدام حق به ناحق گرفته شده‌مان را فریاد بزنیم»،‌ اعلام کرده‌اند،‌ «در انباشت مطالباتی که ۴۰ سال شنیده نشد، سرکوب شد و به حاشیه رانده شده امروز کدام را فریاد بزنیم؟»

در بیانیه مذکور زنان ایرانی بیان کرده‌اند که «از حذف و به حاشیه راندن خود در فضاهای عمومی بگوییم یا از این حق بدیهی که باید بتوانیم خود پوششمان را انتخاب کنیم؟ از قوانین تبعیض‌آمیز بگوییم یا از فرهنگ رسمی که می‌‌خواهد با ستایش مادری، زنان را به ماشین فرزندآوری و فرزندپروری تقلیل دهد؟ از بازار کاری بگوییم که زنان در آن جایی ندارند،  یا از نظام سیاسی که جایی برای زنان و سیاست زنانه ندارد؟ ما از اسفند ۵۷ تا اسفند ۹۶ هر بار به شکلی یکی از این نقدها را بیان کرده و این خواسته‌ها را پی گرفته‌ایم».

در این بیانیه آمده است: «امروز رسیدن ما به هر خواسته کوچک به معنی پرداخت هزینه سنگینی است که ناعادلانه بر ما تحمیل شده است».