انتشار اخباری در خصوص ستاره‌دار شدن حدود۱۵۰ تا ۲۰۰ دانشجوی فوق لیسانس و دکترا در سال جاری و نیز محدودیت‌هایی که درباره برگزاری مراسم شانزده آذر مطرح شده است ، نگرانی‌های زیادی در نحوه تعامل دولت جدید حسن روحانی با فعالیت‌های دانشجویی را بر انگیخته و انتقادات زیادی را در محافل دانشگاهی متوجه دولت روحانی کرده است.

بنا به گفته برخی دانشجویان ستاره‌دار،آنها بعد از قبولی در آزمون علمی با دریافت پیام نقص در پرونده از ثبت نام در دانشگاه محروم شده‌اند. گفته می‌شود مشکلات برخی از این دانشجویان با دادن تعهد کتبی برطرف شده،اما تعداد زیادی از آنها هنوز امکان ثبت نام در دانشگاه پیدا نکرده‌اند. همچنین گفته می‌شود علت اصلی ستاره‌دارشدن این دانشجویان، فعالیت‌های دانشجویی آنها در حین تحصیل بوده است.

بنا به گفته محمود صادقی نماینده تهران و عضو فراکسیون امید، وزارت علوم قول داده که در این مورد به مجلس گزارش دهد. وی همچنین پیشنهاد داده که مانند دولت اصلاحات کمیته‌ای متشکل از وزیر علوم، وزیر اطلاعات و وزیر کشور تشکیل شود تا این مساله مورد پیگیری جدی قرار گیرد. وعده‌ای که بعید است جامه عمل به آن پوشانده شود.

در آغاز تشکیل دولت اول روحانی در سال 1392، بر مبنای وعده‌های انتخاباتی روحانی، وضعیت تحصیلی بسیاری از دانشجویانی که در دو دوره‌ی قبلی ریاست جمهوری احمدی‌نژاد ستاره‌دار شده بودند، مشخص شد واین دانشجویان پس از چندسال محرومیت از تحصیل توانستند به دانشگاه بازگردند.

اما اکنون با اقدام وزارت علوم در دور دوم دولت روحانی در خصوص عدم ثبت نام از دانشجویان فعال و نیز اخباری که مبنی بر منع حضور برخی سخنرانان در مراسم شانزده آذر مطرح شده و عدم حضور روحانی در مراسم شانزده آذر در دانشگاه تهران، همه موید شواهدی از بازگشت تدریجی فضای امنیتی گذشته به دانشگاه‌ها است و این می‌تواند تاییدی بر نظریات دانشگاهیانی باشد که معتقد بودند تایید منصورغلامی به عنوان وزیرعلوم ، توسط آیت‌الله خامنه‌ای نشانگر آن است که او به خاطر ضعف‌های مدیریتی و عدم سابقه مدیریت در پایتخت وعدم تجربه در تعامل با نهادهای امنیتی، تن به خواسته‌های نهادهای قدرت می‌دهد.

اکنون به نظر می‌رسد که با ترکیب  فضای امنیتی در امور دانشجویی،  پیش‌بینی‌ها درباره عملکرد وزیر علوم تحقق یافته و فضای امنیتی  دانشگاه‌ها کم و بیش به عقب بازگشته است.

به نظر می‌رسد دولت روحانی و وزیر جدید نمی‌خواهند با نهادهای امنیتی برای این موضوعات درگیر شوند و این شاید ناشی از عقب نشینی‌هایی است که روحانی به دلایل مختلف برای تداوم حضورش در قدرت و نیز حل مسایل اقتصادی کشور می‌خواهد به نهادهای قدرت بدهد که در کار سیاست خارجی و نیز ارتباط اقتصادی با خارج  کارشکنی نکنند که منجر به عدم جذب سرمایه گذاری خارجی شود .

فعالان دانشجویی که قبل از انتخابات دچار ناامیدی از وزارت محمد فرهادی و نگران باج‌هایی بودند که او به نهادهای امنیتی در اداره امور دانشگاه‌ها و نیز بستن پرونده سه هزار نفر بورسیه‌ها به دستور خامنه‌ای داده بود، در ملاقاتی که به تقاضای روحانی با آنها انجام شد با وعده‌های متعدد وی روبرو شدند که  قول داد با پیروزی قاطع در انتخابات  توان چانه زنی و ایجاد تحول در دانشگاه‌ها را  پیدا می‌کند و در دولت جدید آنها ثمره حضور و مشارکت فعال در انتخابات را خواهند دید .

بسیج همه جانبه دانشگاه‌ها و فعالان  دانشجویی نقش مهمی در پیروزی انتخاباتی روحانی داشت. اما بعد از گذشت یک ماه از پیروزی انتخابات با تمهیداتی که رهبر و نهادهای امنیتی برای مهار روحانی برداشتند و نیز رویاها و سوداهای خودش، برای تداوم حضورش در قدرت سبب شد که در وزارت علوم به حضور کسی تن در دهد که اکثر فعالین دانشجویی و اصلاح طلبان با او مخالف بودند.

روحانی بعد از انتخابات ، برای انتخاب وزیر جدید حاضر نشد با دانشگاهیان فعال مشاوره کند و وقتی برای دیدار با فعالان دانشجویی اختصاص نداد. وزیرجدید هم نشان داده است که کاملا در برابر نهادهای قدرت وامنیتی منفعلانه عمل می‌کند.

روحانی نشان داده که به هیچ عنوان قصد ندارد دانشگاه و مسایل دانشجویی را محل منازعه و نبرد با رهبر و نهادهای امنیتی قرار دهد او قطعا بعد از این هم تغییر عمده‌ای در این سیاستش نخواهد داد. همچنان‌که در مورد تسخیر مدیریت دانشگاه آزاد هم واکنشی نشان نداد وحتی نامه سید حسن خمینی از اعضای هیات موسس دانشگاه آزاد را نیز بی پاسخ گذاشت.

او همچنان تحقق وعده‌های انتخاباتیش در حوزه دانشگاه را فعلا به دست باد و قضا و قدر سپرده است. اما علیرغم همه این ملاحظات، واقعیت این است که دانشگاه‌ها با توجه به افزایش رسانه‌های ارتباطاتی و درغیاب احزاب سیاسی فعال همچنان به عنوان مهمترین کانون انتقادی از سیاست‌های نظام باقی خواهد ماند، هرچند که به موازات آن سیاست مهار و ارعاب دانشگاهیان  نیز افزایش خواهد یافت.