روزنامه نیویورک تایمز (The New York Times) در تفسیری امروز جمعه 13 مرداد می‌نویسد حسن روحانی دور دوم ریاست جمهوری خود را با تسلیم در مقابل فشارهای تندروهای حکومت جمهوری اسلامی آغاز کرده است.

در این مقاله نیویورک تایمز آمده است: «حسن روحانی روز گذشته در مراسمی که رهبر جمهوری اسلامی صلاحیت وی را تأیید کرد دور دوم ریاست جمهوری خود را با تسلیم در مقابل فشارهای تندروهای حکومتی از یک سو و خواسته‌های اکثریتی از مردم ایران که او را به این مقام گزیده‌اند آغاز کرد.

تنها دو هفته پیش از این مراسم که با روبوسی سران حکومتی آغاز شد برادر او به جرم فساد مالی دستگیر و سپس آزاد شده بود. ناظران مسایل ایران می‌گویند این ماجرا یک انتقام‌جویی تندروها از انتخاب مجدد روحانی بوده است.

قرارداد کلیدی و جدیدی که ایران با شرکت نفتی توتال فرانسه بسته است از طرف این تندروها به عنوان وطن‌فروشی و کمک به منافع خارجی‌ها محکوم شده است. از سوی دیگر، پرزیدنت ترامپ یک سری تحریم‌های جدید را که دستاورد دور اول روحانی یعنی قرارداد هسته‌ای را تضعیف می‌کند امضاء کرده است.

اکنون درحالی که ایران خود را برای دور دوم ریاست جمهوری حسن روحانی آماده می‌کند، آن 24 میلیون نفری که در ماه مه این مقام و مسئولیت را به او دادند، نگران هستند که او نمی‌تواند قول‌هایی را که در مورد انتخاب بانوان در کابینه و استفاده از جوانان در وزارت‌خانه‌ها را برآورده کند، و به جای آن‌ها گزینه‌های موردنظر رهبری نظام آیت‌الله علی خامنه‌ای را در دولت خود بگمارد.

ژیلا بنی‌یعقوب از فعالان حقوق زنان می‌گوید او هفته پیش مطلع شد که در کابینه جدید روحانی هیچ زنی به عنوان  وزیر حضور نخواهد داشت. وی می‌گوید: «ما در طول مبارزات انتخاباتی از روحانی پشتیبانی کردیم. اما حالا هیچ حقی برای ما در نظر گرفته نشده است. مشخص است که آقای روحانی به توانایی‌های زنان ایران هیچ اعتقادی ندارد. این واقعاً تأسف‌آور است.»

مقاله نیویورک تایمز می‌افزاید: «روحانی همیشه می‌تواند با تندروها و روحانیون محافظه‌کار وارد بحث بشود، اما نفوذی در سیاستگذاری‌های حکومتی ندارد. مقام ریاست جمهوری در ایران که از سوی ملت انتخاب می‌شود توانایی مقابله با صاحبان واقعی قدرت که رهبران مذهبی هستند را ندارد.»

فاضل میبدی، یک روحانی شیعه درمورد موقعیت روحانی می‌گوید: «روحانی با فشارهای شدیدی از همه طرف روبروست. شاید بیشتر از آنچه که او بتواند آنها را پاسخ بدهد. اما واقعیت این است که او حرف آخر را در این کشور در مورد بسیاری مسایل نمی‌زند.»