سردشت در شمال‌غربی ایران، خواهر‌خوانده هیروشمیا و حلبچه، دو شهر دیگر قربانی سلاح‌های غیرمتعارف، لقب گرفته است.

هفتم تیرماه سی‌ویک سال پیش، آژیر خطر حمله هوایی در شهر کوهپایه‌ای سردشت، واقع در استان آذربایجان غربی، بار دیگر به صدا درآمد؛ ولی مردم نمی‌دانستند که این بار با بمب‌های شیمیایی حق تنفس از آنان گرفته می‌شود.

هواپیماهای عراقی چهار بمب شیمیایی را در میدان اصلی شهر رها کردند و سردشت به اولین شهر قربانی سلاح شیمیایی در جهان تبدیل شد.

گاز خردل، جان ۱۳۰ شهروند سردشتی را گرفت و بیش‌از ۸هزار مصدوم، هنوز پس‌از سه‌دهه، از درد جراحات ناشی‌از گازهای شیمیایی رنج می‌برند.

اما با وجود گستردگی ابعاد فاجعه این حمله شیمیایی، سردشت مورد بی‌مهری دولت واقع شده‌است. اکنون بیش از سه دهه پس از بمباران شیمیایی سردشت، همچنان هزاران مصدوم منتظر خدمات پزشکی و رسیدگی به وضعیت شهرشان‌اند تا بتوانند دردهای ناشی از جراحات جسمی و روانی خود را تحمل کنند.

وضعیت وخیم خدمات بهداشتی با تنها کلینیک شیمیایی بدون متخصص، محیط‌زیست آلوده، جاده‌های نامناسب و نیز معابری که هنوز بوی جنگ می‌دهند، زندگی را برای مصدومان شیمیایی دشوار کرده است.

از هزاران مصدوم این فاجعه، تنها کمتر از هزار و پانصد نفر تحت پوشش خدمات حمایتی قرار گرفته‌اند و دولت مدعی است که عوارض تنفسی و پوستی آنان ناشی از بیماری‌های دیگر است.