سی سال پس از آن که ژاپن زیر نظر نمایندگان «کمیسیون بین‌المللی شکار نهنگ» (IWC) و به اسم «تحقیق‌های علمی» دست به شکار محدود نهنگ می‌زد، حالا از این سازمان بین‌المللی خارج می‌شود تا از تابستان ۲۰۱۹ شکار صنعتی نهنگ را دوباره در پیش بگیرد.

این در حالی است که دولت‌های نیوزلند، استرالیا و فعال‌های محیط‌زیست نسبت به این تصمیم دولت ژاپن هشدار داده‌اند.

کمیسیون بین‌المللی شکار نهنگ از قدیمی‌ترین سازمان‌های جهانی است و کمی پس از شکل‌گیری سازمان ملل در سال ۱۹۴۵ در لندن، پایتخت بریتانیا، شروع به کار کرد و ژاپن از ۱۹۵۱ عضو این سازمان بوده است.

در ابتدا، هدف از شکل‌گیری این سازمان، مدیریت شکار نهنگ بود و سپس روند محافظت از غول‌پیکرترین جانور زمین شروع شد، چون ممکن است نهنگ‌ها به کلی از صحنه زمین محو شوند.

صندوق جهانی طبیعت می‌گوید از ۱۳ گونه اصلی نهنگ، هم‌اکنون شش گونه در خطر انقراض قرار دارند. از نهنگ‌های قطب شمالی فقط ۳۰۰ تا باقی مانده و بزرگ‌ترین گونه نهنگ فقط ۹۰ هزار تا جمعیت دارد.

این در حالی است که از حدود ۳۰ سال پیش و در سال ۱۹۸۶ شکار نهنگ ممنوع شد. به‌رغم تمامی مراقبت‌ها، ایسلند و نروژ همچنان به شکار این جانور ادامه داده‌اند. ژاپن، چون از گذشته عضو این سازمان بود، در ابتدا قبول کرد شکار را متوقف کند ولی تنها یک سال بعد و به اسم «تحقیق‌های علمی» شکار نهنگ را از سر گرفت.

دولت ژاپن در بیانیه خروج از این سازمان گفت: «ژاپن تاریخی طولانی در شکار نهنگ دارد و نهنگ را فقط به‌عنوان منبع پروتئین شکار نکرده‌ایم، بلکه اهداف گوناگون دیگری هم مطرح بوده‌اند. بازگشت به شکار نهنگ به‌ معنای حمایت از جوامع محلی است و همچنین به توسعه سبک‌زندگی و فرهنگ همراه شکار نهنگ منتهی می‌شود».

در سپتامبر امسال، اعضای کمیسیون شکار نهنگ در یک بیانیه غیر الزام‌آور گفتند شکار صنعتی نهنگ «توجیه اقتصادی ندارد و برای تحقیق‌های علمی نیز به آن نیازی نداریم».

ژاپن از ۳۰‌ام ژوئن ۲۰۱۹ در آب‌های این کشور و آب‌های بین‌المللی، مشخصا در آب‌های نزدیک به قطب جنوب، شکار نهنگ را از سر خواهد گرفت.

نهنگ‌ها همانند یوزپلنگ ایرانی یا خرس قطبی، در صدر زنجیره غذایی طبیعت قرار می‌گیرند و همین‌ الان هم به‌واسطه فعالیت صنعتی آدمی، تغییر اقلیم ناشی از گرمایش زمین، گسترش حضور آدمی در زیست‌بوم‌ها از جمله تلاش برای یافتن منابع سوخت فسیلی در اقیانوس‌ها و دیگر عوامل، از تعدادشان کاسته شده است.

انقراض این جانوران نمادی از انقراض زیست‌بومی است که در آن زندگی می‌کنند.

برخی فعال‌های محیط‌زیست هشدار می‌دهند که مرگ زیست‌بوم‌های اقیانوسی به‌معنای مرگ انسان خواهد بود، چون اقیانوس‌ها منبع تولید اکسیژن زمین‌اند.

هرچند نهنگ‌ها ارتباط مستقیمی به تولید اکسیژن ندارند، ولی محو آنها از زمین می‌تواند در گامی دیگر آدمی را به انقراض خود نزدیک‌تر کند.