ارس امیری، فعال فرهنگی و دانشجوی دانشگاه کینگستون در بریتانیا که از شهریور سال ۱۳۹۷ در حال سپری کردن حکم  ۱۰ سال حبس صادره از دادگاه انقلاب است، به دنبال عدم موافقت با تمدید مرخصی ناشی شیوع کرونا، روز دوشنبه به زندان اوین بازگشت.

امیری در پی شیوع کرونا در ایران و از جمله در زندان‌ها روز پنج‌شنبه ۲۱ فروردین ماه به مرخصی اعزام شده بود و روز دوشنبه پانزدهم اردیبهشت ماه پس از آنکه مقام‌های قوه قضاییه با تمدید مرخصی او موافقت نکردند، به زندان اوین تهران بازگشت تا ادامه دوره محکومیت خود را در بند زنان این زندان سپری کند.

او در ۲۳ اسفند سال ۱۳۹۶ وقتی برای دیدار مادر بزرگ بیمارش به ایران سفر کرده بود از سوی نیروهای وزارت اطلاعات بازداشت شد و بعد از بیش دو ماه بازداشت برای مدتی آزاد شد و چندی بعد بار دیگر بازداشت و از سوی دادگاه انقلاب به ۱۰ سال زندان محکوم شد.

ارس امیری خرداد ماه سال۹۸ با ارسال نامه‌ای به ابراهیم رییسی، رییس قوه قضاییه، تاکید کرد اتهاماتش بی‌اساس است و فقط به دلیل «رد پیشنهاد همکاری ماموران وزارت اطلاعات» بازداشت و به ۱۰ سال زندان محکوم شده است.

متن این نامه یک ماه بعد از ارسال برای رییس قوه قضاییه در تیرماه۹۸ منتشر شد. او در این نامه که از بند زنان زندان اوین خطاب به ابراهیم رییسی نوشت با اشاره به اینکه با اول «در ۲۳ اسفند ۱۳۹۶ در خیابان توسط ماموران وزارت اطلاعات بازداشت و پس از بازجویی در هتل استقلال» به «بازداشتگاه ۲۰۹ زندان اوین» منتقل شد، تاکید کرد که در بازداشت اول «با وجود واریز ۷۰ میلیون تومان» به عنوان «مبلغ وثیقه تعیینی»، ماموران وزارت اطلاعات آزادش نکردند و گفتند که «صدور قرار وثیقه اشتباه بوده است».

امیری با بیان اینکه بار اول «به مدت ۶۹ روز در سلول انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین» در بازداشت بود، گفت که طی بازداشت و بازجویی‌ها با «اتهام اقدام علیه امنیت ملی از طریق اجتماع و تبانی» و پس از آن با اتهام «عضویت در گروه غیرقانونی» مواجه شد و «بازجویی‌ها جز مدت کوتاهی، صبح و عصر پیوسته ادامه داشت».

او با اشاره به اینکه پس از ۶۹ روز بازداشت موقت «در ۳۱ اردیبهشت ۹۷ با قرار وثیقه ۵۰۰ میلیون تومانی» آزاد شد، خطاب به رییس قوه‌قضاییه نوشت پس از آزادی و از خرداد ۱۳۹۷ بازجویان پرونده با او «تماس می‌گرفتند» اما «در سومین دیدار، درخواست صریح آن‌ها مبنی بر همکاری را رد کردم و بیان کردم که فقط می‌توانم در رشته تخصصی خودم و به طور رسمی کار کنم و نه هیچ کار دیگری».

امیری در ادامه نامه خود به ابراهیم رییسی، با اشاره به اینکه تنها «کمی پس» از جلسه آخر با بازجوی پرونده و رد پیشنهاد همکاری با وزارت اطلاعات، «قناعتکار، بازپرس پرونده از شعبه یک دادسرای ناحیه ۳۳ تهران، مرا فراخواند» و بعد از سه جلسه احضار، اتهام «اداره و تشکیل شبکه براندازی نظام» را به من وارد کرد و «با این توجیه که احتمال فرار من از کشور وجود دارد، با تشدید قرار وثیقه به قرار بازداشت از شعبه اول دادسرای اوین مستقیما به بند عمومی زندان اوین فرستاده شدم».

ارس امیری در نامه خود گفت که پس از ارجاع پرونده‌اش «به شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب»، ابوالقاسم صلواتی رییس این شعبه نیز «برخلاف قانون، با وکیل معرفی شده» مخالفت کرد و مجبورش کرد تا «وکیل دیگری» بگیرد.

پرونده امیری در دی و اسفند ۱۳۹۷ مورد رسیدگی قرار گرفت و در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۸ با گذشت ۷۵ روز از پایان دادگاه، حکم ۱۰ سال حبس به او ابلاغ شد.

امیری در نامه خود به رییسی ضمن اشاره به تحصیل «در رشته مدیریت فرهنگ و هنری دانشگاه سوره تهران» و مهاجرت به انگلیس در سال ۱۳۸۶ برای ادامه تحصیل، نوشت: «در سال ۱۳۹۲ از طریق آگهی استخدام برای شغل "مسئول هنری ایران" در بریتیش کانسیل، شورای فرهنگی انگلیس» استخدام شدم و این درحالی بود که «بریتیش کانسیل نهاد رسمی دولت انگلیس برای روابط بین‌المللی فرهنگی است که تا سال ۱۳۸۷ در ایران به طور رسمی دفتر داشت»، ضمن اینکه «من هیچ نقشی در تشکیل یا اداره آن نداشته‌ام و تنها به عنوان یک کارمند عادی، پایین‌ترین سطح کاری، به فعالیت در این نهاد» مشغول بودم.

او در نامه خود ضمن اشاره به اینکه «حداقل سالی یک بار برای دیدار خانواده و دوستانم به ایران سفر می‌کردم»، نوشت: «من چیزی برای پنهان کردن نداشته و ندارم، چه در مورد برنامه‌های هنری که در آن‌ها نقش داشتم و چه نگاهم به هنر و فرهنگ و مسائل آن در جوامع سرمایه‌داری» اما «آنچه از نظر مرجع رسیدگی کننده اهمیتی نداشته، واقعیت موجود در پرونده بوده است و دفاعیات من هرگز شنیده نشده‌اند، درنتیجه ایراد هر اتهامی بدون هیچ پشتوانه، سند و مدرکی ممکن است.»

او در آن نامه تاکید کرد که «نه تنها برخی از مواردی که در حکم دادگاه انقلاب به عنوان مصداق جرم آورده شده، کاملا خلاف واقع است»، بلکه بخشی از مواردی که به عنوان مصداق در حکم دادگاه ذکر شده است «صرفا ایده برنامه‌های هنری بودند که هرگز اجرا نشده‌اند».