مردی سرشار از شور و مردی سرشار از شعف

شور و شعفی که چه به وقت صاحب توپ بودن و چه به وقت به دنبال آن بودن عیان است و از وحید امیری بازیکنی می‌‌سازد که می‌خواهی نگاهت همواره او را دنبال کند.

شاید  با یک «لائی» توجه همه جهان را جلب کرد، اما  یک شیفته فوتبال می‌‌تواند وحید امیری را از سوت آغاز تا پایان  نظاره کند و از «بازی زیبا» لذت ببرد.

عزم و اراده  در هر گامش هویداست

دونده‌ترین در بازی روز اول بود و در بازی دوم در هر دقیقه نزدیک به ۱۲۰ متر را طی کرد، پس اگر تا آخر مسابقه می‌‌ماند تا پایان بازی نزدیک به ۱۱ و‌نیم کیلومتر دویده بود. خیلی بیشتر از هرکس دیگری که آن روز در زمین بود.

یادآوری کنم: وحید امیری استعدادی است که مثل خیلی‌های دیگر می‌توانست در فوتبال ایران شکوفا نشود.

او یک «گل‌کوچک باز» بود و  فوتبال حرفه‌ای را خیلی دیر شروع کرد؛ بعد از این که به دانشگاه پا گذاشت.

اول سالنی‌باز شد و بعد از یکی‌دو سال به باشگاه‌های منطقه‌ای پایش باز شد و در بیست‌وسه سالگی تازه به لیگ آزادگان رسید؛ یکی مانده به بالاترین سطح از لیگ ایران. بعد از دو سال همراهی با نفت مسجد سلیمان در این سطح، با نفت‌تهران فرصت حضور در لیگ‌برتر را بدست آورد. به این ترتیب در ۲۵ سالگی بود که او توجه باشگاه‌های بزرگتر را جلب کرد و به تیم‌ملی دعوت شد و بعد هم به یکی از دو باشگاه بزرگ پایتخت.

مسیری که در آن تصادفی و خیلی دیر در آن گام گذاشته بود حالا او را به بزرگ‌ترین میعادگاه جهانی رسانده‌ است.

اما یک یادآوری دیگر: هر کسی که  وحید امیری، این فرزند لرستان، را می‌شناسد، اعتراف می‌کند شهرت و ثروت فوتبال او را تغییر نداده‌ است و او هنوز جوانی است خاضع و خاشع.

در تیم ملی‌ فوتبال کی‌‌روش که به نظر می‌‌آید رمز موفقیت این باشد«همه برای یکی‌ و یکی‌ برای همه»

به نظر می‌‌آید او بیشتربه آخری باور دارد و به از خود گذشتگی.

شاید امروز وحید امیری «یکی» باشد برای رستگاری.

شاید.

و البته امیدوارم.