جنبش «مثبت‌نگری به بدن» (Body Positivism) جنبشی اجتماعی است برای پذیرش بدنمان همان‌طور که هست. هدف این جنبش اجتماعی پذیرش بدن طبیعی در تمام اشکال است و البته مبارزه با تصویری که بازار و تبلیغات می‌کوشد به‌عنوان بدن ایده‌آل در جامعه تثبیت کند.

این روزها از مثبت‌نگری به بدن بسیار می‌شنویم، اما تاریخ این جنبش به قرن نوزدهم میلادی و سال‌های ۱۸۵۰ تا ۱۸۹۰ برمی‌گردد. در آن‌ سال‌ها جنبشی به‌‌نام «جنبش تغییر لباس‌های ویکتوریایی» میان فعالان حقوق زنان به راه افتاد که اعتراضی بود به پوشیدن کرست‌های تنگ یکسره. هدف از پوشیدن این کرست‌های بسیار تنگ، که عوارض جسمی و بیماری هم در پی داشت، رسیدن به اندامی لاغر و کمری باریک بود. جنبش مثبت‌نگری به بدن را یک بار دیگر فمنیست‌ها و فعالان حقوق زنان در سال ۱۹۶۷ به راه انداختند، این‌ بار در اعتراض به یک مقاله. لو لودربک (Lew Louderback) در مقاله‌ای با عنوان «آدم‌های بیشتری باید چاق باشند»، چاقی را شرم‌آور خوانده بود و درباره‌ ضررهای اضافه‌وزن نوشته بود.

در سال ۱۹۹۶، کانی سابچک (Connnie Sboczak) و الیزابت اسکات (Elizabeth Scott)   سازمان بدن مثبت

را، که این جنبش برگرفته از فعالیت‌های آن است، به راه انداختند. هدف این سازمان کمک به زنان است تا استانداردهای زیبایی را بازبینی کنند و جلوی تلاش‌های فردی برای رسیدن به ایده‌آل‌های دست‌نیافتنی را بگیرند. یکی از بنیان‌گذارهای این سازمان خواهرش را به‌دلیل افراط در غذا نخوردن و ابتلا به بیماری بی‌اشتهایی عصبی از دست داده بود. جنبش مثبت‌نگری به بدن به‌طور خلاصه یعنی ایستادگی در برابر «ننگ‌انگاری چاقی و لاغری»، پدیده‌ای که در چند دهه‌ اخیر و در پی تبلیغات پرتعداد رسانه‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، تولیدکنندگان لباس و لوازم آرایشی و زیبایی بسیار شیوع پیدا کرده است.

در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۹، زنان و مردان طرفدار این جنبش، در مرکز پاریس و در نزدیکی مرکز بزرگ فرهنگی پمپیدو، مراسمی

به سبک برنامه‌های مد به راه انداختند و اندام‌ خود را به نمایش گذاشتند، اندام‌هایی که از نظر جامعه و شرکت‌های مد پذیرفتنی و استاندارد نیستند. زنان و مردانی که در این حرکت اعتراضی شرکت داشتند در اعتراض به تصویر اغراق‌شده‌ رسانه‌ها و تبلیغات، قد کوتاه، چاقی قسمت‌هایی از بدن، نقص عضو و سلولیت‌ را به نمایش گذاشتند.  

لایتیا، از زنانی که در جنبش مثبت‌نگری به بدن فعال است، می‌گوید: «ده ساله که بودم با پدرم درباره این‌که زن ایده‌آل و زیبا چگونه زنی است حرف می‌زدم. از نظر من زنان خیلی لاغر زیباتر بودند و این کاملا منطقی بود، چون تمام شرکت‌های مد سراغ این زنان می‌رفتند. اما پدرم از نظر من اظهار تعجب می‌کرد. به نظر او، زن زیبا زنی بود که در تن خودش احساس راحتی می‌کرد و اعتماد‌به‌نفس داشت و می‌دانست چگونه خود را بیاراید. نه کسی که مدام دنبال کمال‌‌‌ باشد، چیزی که وجود ندارد. امروز یاد گرفته‌ام خودم را آن‌طور که هستم دوست داشته باشم. درست است سال‌ها خودم را برای از بین بردن سلولیت‌هایم خسته کرده‌ام، اما در نهایت، توانستم بدنم را همین‌طور که هست بپذیرم.» او همچنین می‌گوید: «اساس جنبش مثبت‌نگری به بدن بر این اصل استوار است که همه‌ بدن‌ها ارزشمندند و بدن خوب یا بد وجود ندارد. این به‌معنای بی‌ارزش کردن لاغری یا ارزش‌گذاری چاقی نیست، بلکه به این معناست که کمال و زیبایی می‌تواند همه‌ فرم‌های بدن را دربرگیرد. این جنبشی که به راه افتاده صدای انسان‌هایی است با بدن‌هایی که هیچ‌وقت در جامعه‌ و تبلیغات نشان داده نمی‌شوند. ایده‌ این جنبش منتشر کردن عکس‌هایی از خودمان است، بدون این‌که دنبال پنهان کردن نقاط ضعف خود باشیم.»

در حمایت از جنبش مثبت‌نگری به بدن هشتگ‌هایی مانند allbodiesaregoodbodies , #youareworthy, #instacurves# در فضای مجازی به راه افتاده است. زنان و مردانی هم مانند درو بریمور (Drew Barrymore)، هنرپیشه‌ آمریکایی، ملیسا مک‌کارتی (Melissa McCarthy)، هنرپیشه و فیلمنامه‌نویس، و اشلی گراهام (Ashley Graham)، مدل آمریکایی، با انتشار عکس‌هایی از بدن طبیعی‌شان، به آن پیوسته‌اند.

لایتیا معتقد است: «ایده‌ جنبش مثبت‌نگری این است که اگر چاقیم یا قسمتی از بدنمان عالی نیست، دلیل نمی‌شود دوست‌داشتنی نباشیم. باید در درجه‌ اول یاد بگیریم خودمان را دوست داشته باشیم. یک ضرب‌المثل معروف می‌گوید برای این‌که بتوانی دیگران را دوست داشته باشی، باید بتوانی اول خودت را دوست داشته باشی. اولین قدم برای آرامش این است که یاد بگیریم خودمان را دوست داشته باشیم. با بدن خودمان کنار بیاییم. این جنبش کمک می‌کند از ترس‌هایمان بگذریم و با کلیشه‌ها مبارزه کنیم. باید تابوها را بشکنیم و به‌جای این‌که مدام اعضای بدنمان را نقد کنیم، خوشحال باشیم به ما کمک می‌کنند حرکت کنیم، راه برویم، برقصیم، دوست داشته باشیم و زندگی کنیم. به خودمان اعتماد داشته باشیم و از بدنمان شرمگین نباشیم.»

کارشناسان معتقدند در تمام سال‌هایی که شرکت‌های مد عکس‌های بی‌نقص و ایده‌آل مدل‌هایشان را به نمایش گذاشته‌اند، سلامت روانی جامعه و به‌خصوص نوجوانان را در معرض خطر قرار داده‌اند. تعداد زیادی از عکس‌هایی که در تبلیغات استفاده می‌شوند نتیجه‌ تغییرات و دستکاری‌اند یا آن‌طور که مصطلح است «فوتوشاپ» شده‌اند. جنبش مثبت‌نگری به بدن سال‌هاست تلاش می‌کند شرکت‌ها عکس‌های واقعی منتشر کنند و برای انتشار عکس‌های دستکاری‌شده اخطار بگیرند. سرانجام در سال ۲۰۱۷، فرانسه قانونی را تصویب کرد که به‌موجب آن، در صورت دستکاری عکس با نرم‌افزارهای رایانه‌ای، ذکر عبارت «این عکس دستکاری شده است» روی تبلیغ اجباری است. طبق این قانون، چنانچه شرکتی این عبارت را در تصویر نیاورد، شرکت متخلف تا ۳۷ هزار یورو جریمه خواهد شد. چندی پیش، اینستاگرام، بزرگ‌ترین رسانه اجتماعی اشتراک‌گذاری عکس، اعلام کرد از این پس، تبلیغات لاغری و جراحی زیبایی مشمول قوانین سختگیرانه‌ای می‌شود. بر اساس قوانین جدید اینستاگرام، بعضی تبلیغات لاغری و جراحی فقط در دسترس افراد بالای هجده سال قرار می‌گیرد و تبلیغاتی که درباره‌ لاغری سریع باشند حذف می‌شوند.