روزنامه‌ی واشنگتن‌پست، امروز جمعه ۱۶ تیرماه، در مقاله‌ای درمورد تحولات سیاسی و اجتماعی ایران در هفته‌های گذشته و سیاست جدید کاخ سفید نسبت‌به حکومت جمهوری اسلامی می‌نویسد «زمان آن رسیده است که خود را برای سقوط سیاسی ایران آماده کنیم».

در این مقاله که به قلم «ری تکیه» (Ray Takeyh)، عضو ارشد اندیشکده‌ی شورای روابط خارجی در آمریکا نوشته شده، آمده است:

«رکس تیلرسون، وزیرخارجه‌ی آمریکا، در جلسه‌ی اخیر گزارش به کنگره، به‌طور عاقلانه‌ای بیان کرد که ' آمریکا می‌بایستی برای تغییر مسالمت‌آمیز حکومت ایران از نیروهایی که در داخل کشور هستند، پشتیبانی کند.' واکنش رسانه‌ها به این سخن مبهوتانه بود و حکومت جمهوری اسلامی، اعتراض رسمی خود را نسبت‌به آن اعلام کرد.

به نظر می‌رسید هم رسانه‌ها و هم حکومت ایران شگفت‌زده شده‌اند؛ هرچند که که ایالات متحده، سال‌های دراز است از کسانی که به‌دنبال تغییرات دموکراتیک‌اند، پشتیبانی می‌کند. در همه‌ی سال‌های حکومت کمونیستی در شوروی سابق، آمریکا از کسانی که در زندان 'پرده‌ی آهنین' اسیر بودند، برای رسیدن به آزادی حمایت می‌کرد.

اکنون هم باتوجه به اینکه ایران زیر حکومت یک رهبر سالخورده، یعنی آیت‌الله خامنه‌ای قرار دارد، ایالات متحده‌ی آمریکا می‌بایستی خود را برای انتقال قدرت در این کشور که می‌تواند به سقوط همه‌ی رژیم منتهی شود، آماده کند.

در منطقه‌ای که مملو از حکومت‌های شکست‌خورده است، معمولاً ایران را یک 'جزیره‌ی ثبات' می‌خوانند. با این حال، تاریخ جمهوری اسلامی، یک تاریخ پرآشوب و صحنه‌ی نبرد میان رژیمی خودکامه با ملتی بی‌قرار برای رسیدن به آزادی است.

گذشته از اعتراضات همگانی در سال‌های نخست حکومت جمهوری اسلامی که همه‌ی آنها به خاک و خون کشیده شدند، آخرین آنها در سال ۲۰۰۹، جنبش سبز بود که به‌کلی مشروعیت رژیم را برای همیشه از میان برد.

اما یک چیز در مورد آینده‌ی ایران قطعی است؛ و آن، این‌ است که در یک زمانی این جنبش دوباره سربر خواهد آورد و خواهان برکناری رژیم خواهد شد.

امروز حکومت جمهوری اسلامی به مانند شوروی کمونیستی در سال‌های آخر عمر آن است. ایدئولوژی این حکومت هیچ طرفداری ندارد. حتی مراکز معتبر مذهبی در قم قبول می‌کنند که اسلام چقدر از این «حکومت الله» صدمه دیده است.

جوانان از رفتن به مسجد خودداری می‌کنند و دیگر کسی دخترش را به یک روحانی شوهر نمی‌دهد. رژیم جمهوری اسلامی توانایی انتقال قدرت رهبری به کس دیگری را در یک روند طبیعی از دست داده است. جناح‌های مختلف حکومتی، به‌کلی با هم بر سر این موضوع اختلاف نظر دارند.

البته جمهوری اسلامی از یک امتیاز بهره می‌برد: توافق هسته‌ای با جامعه‌ی جهانی.

در دهه‌ی ۷۰ میلادی هم سیاستمداران آمریکا، برای اینکه قراردادهای هسته‌ای با شوروی سابق آسیب نبیند، به سیاست‌های آن ایراد چندانی نمی‌گرفتند.

جمهوری اسلامی هم روی برخی سیاستمداران واشنگتن برای بهره‌وری از این امتیاز حساب باز کرده است. این سیاستمداران نقض حقوق بشر را در ایران، به دروغ محکوم می‌کنند؛ اما از اجرای تحریم‌های تنبیهی علیه ایران جلوگیری می‌کنند.

این همان دورویی است که تیلرسون با سخن خود در مورد ایران، آن را به چالش کشیده است. آمریکا می‌بایستی از هم اکنون خود را برای سقوط سیستم حکومتی در ایران آماده کند؛ زیرا هنگامی که روند سقوط آن آغاز می‌شود، دیگر دیر خواهد بود که آمریکا بتواند در هدایت آن نقشی داشته باشد».