بیماری لایم (Lyme disease) همه‌گیر نیست ولی اگر بیاید، در گذر زمان به تن آدمی می‌نشیند.

باکتری این بیماری ابتدا همراه با نیش کنه آلوده وارد خون قربانی می‌شود. سپس بیماری‌ای شبیه آنفولانزا ظاهر می‌شود و به‌مرور از قلب گرفته تا استخوان‌ها را آلوده می‌کند.

همه گونه‌های کنه‌ عامل بیماری لایم نیستند. کنه‌ای می‌تواند باکتری این بیماری را در نیشش داشته باشد که پیش‌تر جانوری مثل آهو یا موش مبتلا به لایم را نیش زده باشد.

در بیشتر افراد، پوست به نیش کنه واکنش نشان می‌دهد و در نتیجه دایره‌های بزرگی روی پوست نمایان می‌شود: دایره سرخ کوچکی در مرکز و دایره بزرگ‌تری به دور آن. پوست ملتهب نشانه‌ای است از نیش خوردن قربانی.

توصیه پزشکان بیرون کشیدن نیش کنه در اولین فرصت و با دقت فراوان است.

بهترین راه این است که نیش را با موچین آرام از پوست درآورید و مراقب باشید مایع داخل نیش بیشتر وارد خون نشود. سپس با الکل یا صابون رد نیش را بشویید و نزد پزشک بروید.

این نوع کنه بیشتر در نیم‌کره شمالی زندگی می‌کند و به‌خاطر گرمایش زمین، بیش از پیش دیده می‌شود.

در کشورهایی مثل انگلستان یا آمریکا، برخی پارک‌ها در ورودی‌شان توضیحات هشدار‌دهنده‌ای نصب کرده‌اند از وجود کنه‌های حامل باکتری لایم خبر می‌دهد.

برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری، توصیه می‌شود در پارک‌ها و جنگل‌ها، به‌خصوص در فصل تابستان، پوست بدون پوشش نباشد، ترجیحا شلوار را در جوراب قرار دهید و از مسیرهای رفت‌وآمد عمومی خارج نشوید.

در برخی موارد، دستگاه ایمنی بدن افراد می‌تواند مانع گسترش باکتری شود. بااین‌حال، باکتری لایم اگر به فرد برسد، تبدیل می‌شود به بیماری مزمنی که شاید او را تا آخر عمر زمین‌گیر کند.